Lesław Dudek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lesław Dudek

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1921 we Lwowie
Data śmierci	22 listopada 2016
Przebieg służby
Lata służby	1944–1988
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL
Odznaczenia

Lesław Dudek (ur. 19 listopada 1921 we Lwowie, zm. 22 listopada 2016) – generał brygady WP.

Do 1939 skończył cztery klasy w Państwowym Liceum i Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Gródku Jagiellońskim. W sierpniu 1944 powołany do WP. Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Chełmie. Służył w 34 pułku artylerii lekkiej, gdzie był m.in. zastępcą dowódcy 3 dywizjonu ds. polityczno-wychowawczych. Następnie służył w 12 Dywizji Piechoty w Szczecinie, gdzie był kwatermistrzem batalionu operacyjnego. 1947 ukończył wyższy kurs kwatermistrzowski. Pomocnik kwatermistrza, potem kwatermistrz 12 DP. Od jesieni 1949 w Kwatermistrzostwie Okręgu Wojskowego nr II w Bydgoszczy, gdzie od grudnia 1950 był szefem wydziału, a od października 1951 szefem Oddziału. Od I 1952 p.o. kwatermistrza Okręgu, a od III 1953 kwatermistrz Okręgu. Od jesieni 1956 zastępca Głównego Kwatermistrza WP w Warszawie. W lipcu 1960 awansowany na generała brygady; nominację otrzymał w Belwederze od przewodniczącego Rady Państwa Aleksandra Zawadzkiego. 1961 skończył zaoczne studia w Akademii Sztabu Generalnego i eksternistyczne studia na Wydziale Humanistycznym UMK w Toruniu. 1967-1972 dyrektor Departamentu Wojskowego w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego - na tym stanowisku sprawował nadzór nad studiami wojskowymi w uczelniach resortu i sekcjami wojskowymi w kuratoriach. Od 16 października 1972 sekretarz Rady Wyższego Szkolnictwa Wojskowego MON. 11 IX 1980 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk wojskowych. W maju 1988 przeniesiony w stan spoczynku. VI 1988-koniec 1990 profesor Wydziału Humanistycznego Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie, następnie Wojskowego Instytutu Historycznego.

1997-2004 wykładowca w Wyższej Szkole Zarządzania i Przedsiębiorczości. W maju 1999 wszedł w skład Rady Naukowej Instytutu Naukowego Związku Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego im. generała Edwina Rozłubirskiego^[1].

Zmarł 22 listopada 2016 w wieku 95 lat^[2]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A29-7-16/17)^[3].

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[4]:

• podporucznik - 1945
• porucznik - 1945
• kapitan - 1947
• major - 1948
• podpułkownik - 1951
• pułkownik - 1955
• generał brygady - 1960

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1987)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Za udział w wojnie obronnej 1939
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej”;
• Odznaka Weterana Walk o Niepodległość

I 10 innych medali polskich i 4 zagraniczne.

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 357-359.