Leucyt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leucyt
Ilustracja
Kryształy leucytu
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

glinokrzemian potasu
K[AlSi2O6]

Twardość w skali Mohsa

5,5-6

Przełam

muszlowy, niewyraźny

Łupliwość

niewyraźna

Układ krystalograficzny

tetragonalny (powyżej 60 °C – regularny)

Gęstość

2,47-2,5 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

biała, jasnoszara, rzadziej żółta lub bezbarwna

Rysa

biała

Połysk

szklisty, tłusty

Leucytminerał skałotwórczy z gromady krzemianów, zaliczany do grupy skaleniowców. Jest minerałem zliczanym do grupy minerałów rzadkich.

Nazwa pochodzi od gr. leukos = biały, nawiązuje do częstej barwy tego minerału.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Najczęściej tworzy kryształy pseudoregularne, izometryczne o postaci dwudziestoczterościanu deltoidowego. Niekiedy wytwarza formy szkieletowe. Bardzo często występują zbliźniaczenia (wykazuje charakterystyczne prążkowanie). Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych, promienistych. Tworzy kryształy wrosłe i narosłe. Jest kruchy, przezroczysty, rozpuszcza się w ciepłym kwasie solnym i chłodnym siarkowym. W wyniku wietrzenia przechodzi w analcym lub kaolinit.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Stanowi składnik młodych skał wulkanicznych (bazaltów leucytowych, fonolitów leucytowych oraz leucytytów). Współwystępuje w towarzystwie nefelinu, sanidynu, augitu.

Miejsca występowania:

  • W Polsce: został stwierdzony w bazaltach w rejonie Leśnej w Sudetach.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • wykorzystywany jako nawóz potasowy,
  • ma znaczenie naukowe,
  • wysoko ceniony przez kolekcjonerów,
  • czasami wykorzystywany jest w jubilerstwie (długi czas był mylony z granatem).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Leksykon Przyrodniczy – Minerały i kamienie szlachetne, "Horyzont" 2002 r.
  • W. Schuman: Kamienie szlachetne i ozdobne, Wyd. "Alma – Press" 2004 r.
  • O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały, "Świat Książki" 1996 r.
  • W. Schumann: Minerały świata, O. Wyd. "Alma – Press" 2003 r.
  • J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały, Wyd. Multico 1997 r.