Limfopenia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Limfopenia, limfocytopenia – stan zmniejszenia liczby limfocytów we krwi obwodowej poniżej 1000/μl^[1]. Zwykle jest spotykana w pierwszej fazie chorób infekcyjnych, sytuacjach stresowych (po operacjach, wysiłkach fizycznych, w ciąży). Występuje także po stosowaniu leków cytostatycznych, ACTH lub kortykosteroidów. Jest także stwierdzana w AIDS, gruźlicy, hipermagnezemii, chorobie Hodgkina, mocznicy, zespołach popromiennych, a także w zespołach wstrząsowych (np. przy wstrząsie anafilaktycznym).

• Limfopenię wrodzoną (łac. Lymphocytopenia congenita) – jest wynikiem wrodzonego niedorozwoju utkania limfatycznego.
• Limfocytopenię nabytą (łac. Lymphocytopenia acquisita vel symptomatica) – nabyta niewydolność utkania limfatycznego.

• zakażenia
• nadmierna utrata limfocytów
• nowotwory
• choroby hematologiczne
• choroby endokrynologiczne
• zespoły niedoborów immunologicznych
• kolagenozy naczyniowe
• ciężkie niedożywienie
• inne (podaż leków, stres)

• KazimierzK. Janicki KazimierzK., Hematologia, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2001, ISBN 83-200-2431-5, OCLC 749768198 . Brak numerów stron w książce