Longxing si – Wikipedia, wolna encyklopedia

Longxing si 隆兴寺
Longcang si, Longxing si
	; Fragment klasztoru
Państwo	Chiny
Miejscowość	Zhengding
Rodzaj klasztoru	klasztor buddyjski
Prowincja	Hebei
Typ zakonu	męski
Materiał budowlany	drewno, cegła, kamień
Data budowy	586
	Położenie na mapie Chin Longxing si 隆兴寺
	38°08′40″N 114°34′36″E/38,144444 114,576667
	Multimedia w Wikimedia Commons

Longxing si (Klasztor Pomyślnego Rozwoju, chiń. upr. 隆兴寺; chiń. trad. 隆興寺; pinyin Lóngxīngsì) – chiński klasztor, jeden z największych i najlepiej zachowanych klasztorów Chin.

Historia klasztoru

Klasztor powstał w 6 roku okresu kaihuang (開皇) (581–600), czyli w roku 586, za panowania cesarza Wendi (文帝) (pan. 581–604) z dynastii Sui. Datę zbudowania klasztoru potwierdza stara stela zwana „Stelą Longcangsi” (chiń. 龙藏寺碑, pinyin: Lóngcángsìbēi) pochodząca z roku powstania klasztoru. Pierwotnie nosił nazwę Longcang si (chiń. 龙藏寺, pinyin: Lóngcángsì; Klasztor Ukrytego Smoka). Położony jest w pobliżu miasta Zhengding w prowincji Hebei, około 15 kilometrów na północ od stolicy prowincji – Shijiazhuang.

Poprzednio, za panowania cesarza Zhao Wen Di (昭文帝) (pan. 401–407) w państwie zwanym Późniejszym Cesarstwem Yan (384–407), na terenie przyszłego klasztoru znajdowały się ogrody Longteng. Zostały one przekształcone w klasztor.

Klasztor był często nazywany „Pierwszym klasztorem na południe od Pekinu” i „Klasztorem Wielkiego Buddy” (chiń. Dafosi). Wśród ludności prowincji Hebei krążyło powiedzenie: „Miasto Cangzhou ma lwy, miasto Dingzhou ma wieże, miasto Zhengding na dużego bodhisattwę”.

W 4 roku okresu kaibao (開寶) (968–976) za panowania cesarza Taizu (太祖) (pan. 960–976), czyli w roku 971, cesarz nakazał rozbudowę klasztoru i zmianę jego nazwy na Longxing (Klasztor Wznoszącego się Smoka).

Po dwóch dalszych rozbudowach klasztoru w czasie dynastii Qing (1644–1912) w okresach kangxi (康熙) (1661–1722) i qiánlóng (乾隆) (1735–1796) klasztor stał się jednym z największych w Chinach. W 1713 roku cesarz nakazał zmianę nazwy klasztoru na Longxing (Klasztor Pomyślnego Rozwoju).

Kompleks był często odwiedzany przez cesarzy chińskich różnych dynastii oraz innych sławnych ludzi, którzy zostawiali w klasztorze własnoręcznie napisane wiersze i teksty wyryte na stelach.

Obecnie klasztor jest otwarty dla zwiedzających jako muzeum. Jego powierzchnia zajmuje 85200 metrów kwadratowych. Jest uważany za jeden z dziesięciu najsłynniejszych klasztorów w Chinach. W 1953 roku ustanowiono specjalną grupę odpowiedzialną za zabezpieczenie zabytków kulturowych. W 1961 roku Rada Państwa ogłosiła kompleks Longxing chronionym przez państwo obiektem kulturalnym. Przeprowadzono także wiele prac konserwatorskich i badawczych.

Obiekty architektoniczne i inne

Większość budowli klasztoru pochodzi z okresu Song lub późniejszego. Jak większość klasztorów, tak i ten zbudowany jest wzdłuż centralnej osi, po obu stronach której wybudowano sekwencje budynków. Klasztor zbudowany jest na planie prostokąta. Patrząc w kierunku południowym pierwszym budynkiem jest Budynek Niebiańskich Królów, następnie Budynek Mahamuni, Ołtarz Winai (lub Platforma Ordynacyjna), Pawilon Wielkiego Współczucia, Budynek Amitabhy. Na przeciwległym krańcu osi znajduje się Główny Budynek. W części wschodniej klasztoru znajdują się pomieszczenia mieszkalne mnichów.

Pawilon Wielkiego Współczucia, Mahakaruna, Główny Budynek (chiń. 大悲阁; pinyin

Dàbēigé)

Jest to duży drewniany budynek o wysokości 33 metrów znajdujący się w tylnej części centralnej osi klasztoru. Mierzy 7 standardowych chińskich jednostek miary pomieszczeń („pokoi” bądź „zatok”) długości i 5 szerokości (głębokości). Jest trzykondygnacyjny z pięcioma warstwami dachowymi. Szczyty ścian i dach pokryte są zieloną glazurą. Wewnątrz znajduje się posąg bodhisattwy Guanyin. Rzeźba ta została odlana w brązie w początkowych latach panowania dynastii Song. Mierzy 22 metry wysokości. Ma tysiąc oczu i tysiąc rak, chociaż najbardziej widoczne są 42 ręce bodhisattwy trzymające w dłoniach różne przedmioty. Wokół tej statuy skonstruowano schody, które umożliwiają jej oglądanie od dolnych partii aż do samego szczytu. Rzeźba powstała na życzenie cesarza Taizu (太祖) (960–976). Jest jedna z największych rzeźb z brązu istniejących w Chinach.

Według zachowanych dokumentów budynek ten powstał w okresie kaibao, zapewne w czasie rozbudowy klasztoru w 971 roku. Został gruntownie odnowiony w 1944 roku.

Pawilon Rotacyjnej Biblioteki (chiń. Zhuanlunzang)

Unikatowy przykład drewnianej architektury z okresu Song. Budynek zawiera rotacyjne półki na książki, na których niegdyś stały sutry buddyjskie. Pawilon pochodzi z XII wieku i jest najstarszym istniejącym budynkiem tego rodzaju. Budynek ten został odnowiony w XX wieku.

Budynek Mahamuniego

Budynek został wybudowany w 4 roku okresu huangyou (皇祐) (1049–1054) panowania cesarza Renzonga (仁宗) (pan. 1022–1063) z Songów. Wnętrze budynku ozdobione jest bardzo dobrze zachowanymi freskami pochodzącymi z okresu Ming. Na ołtarzu pośrodku budynku znajduje się pięć glinianych posągów w złotych szatach, z których statuy Śakjamuniego, Ānandy i Mahakaśjapy pochodzą z okresu Song, a dwa inne z okresu rozbudowy klasztoru w okresie Ming. W tylnej północnej części pomieszczenia znajduje się gliniana rzeźba góry Sumeru, niekonwencjonalnie pomalowana. Rzeźba przedstawia liczne rodzaje ptactwa i dziwnych zwierząt; pośrodku spokojnie siedzi bodhisattwa Guanyin z wieńcem na głowie i wstążkami na ramionach. Ramiona i klatka piersiowa są pełne i zaokrąglone, ręce spoczywają na kolanach, jedna stopa spoczywa na lotosie, druga jest podkurczona. Promieniuje spokojem. Rzeźba ta wyłamuje się z tradycyjnego jednostajnego stylu religijnych wyobrażeń i jest dobrym przykładem rzeźby glinianej okresu Ming.

Budynek Wajroczany

Znajduje się w końcowej części centralnej osi. Pierwotnie był to główny budynek klasztoru Chongyin, który znajdował się w pobliżu północnej bramy Zhengding. Później klasztor ten został porzucony i zachował się tylko ten budynek. W 1959 roku został przeniesiony do klasztoru Longxing. Budynek ten został wybudowany w okresie wanli (萬曆) (1572–1620) dynastii Ming. Wewnątrz znajduje się odlana z brązu statua Wajroczany. Lotosowy tron Wajroczany jest pełen małych figurek buddów, których doliczono się 1000. Na trzecim poziomie tronu znajduje się jeszcze 12 figurek Wajroczany, czyli w sumie figurek buddów jest 1012.

Tablice i stupy

Ze względu na długą historię klasztoru, znajduje się w nim ok. 40 różnych tablic i stel, z których najsłynniejsza i najważniejsza jest stela Longcang, pochodząca z roku wybudowania klasztoru. Styl kaligrafii, pełen mocy, zawdzięcza wiele stylowi Dynastii Północnych (386–581) i stela przeniosła ten styl do okresu dynastii Tang.