Ludwik II de Bourbon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik II de Bourbon

książę Burbonii
Okres	od 1356 do 1410
Dane biograficzne
Data urodzenia	1337
Data i miejsce śmierci	1410 Montluçon
Ojciec	Piotr I de Bourbon
Matka	Izabela de Valois
Żona	Anna d'Auvergne
Dzieci	Katarzyna, Jan I, Ludwik, Izabela
Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik II de Bourbon, zwany le Bon, czyli "Dobry" (ur. w 1337, zm. w 1410 w Montluçon) – książę Burbonii, najstarszy syn Piotra, księcia Burbonii, i Izabeli de Valois. Księstwo odziedziczył jako nastolatek po tym, jak jego ojciec zginął w bitwie pod Poitiers, w 1356.

Ludwik II miał problemy psychiczne, cierpiał na załamania nerwowe, podobnie zresztą jak jego siostra Joanna de Bourbon - królowa Francji i matka późniejszego króla Karola VI Szalonego. Oboje odziedziczyli chorobę po swoim ojcu, ten zaś po ich dziadku - Ludwiku I, księciu Burbonii.

19 sierpnia 1371 poślubił Anne d'Auvergne (1358–1417), hrabinę Forez, córkę Berauda II, delfina Owernii. Para miała 4 dzieci:

• Katarzyna (1378),
• Jan I (1381–1434) - książę Burbonii
• Ludwik (1388–1404)
• Izabela (1384 – po 1451)

Ludwik II miał również kilkoro dzieci nieślubnych:

• Hector (1391–1414) - seniora Rochefort i Dampierre-en-Champagne
• Perceval (1402–1415)
• Pierre
• Jacques
• Jean - seniora Thury.