Loyola de Palacio – Wikipedia, wolna encyklopedia

Loyola de Palacio

Data i miejsce urodzenia	16 września 1950 Madryt
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 2006 Madryt
Komisarz UE ds. transportu
Okres	od 13 września 1999 do 21 listopada 2004
Poprzednik	Neil Kinnock
Następca	Jacques Barrot
Minister rolnictwa Hiszpanii
Okres	od 1996 do 1999
Przynależność polityczna	Partia Ludowa
Poprzednik	Luis María Atienza
Następca	Jesús Posada
Multimedia w Wikimedia Commons

Loyola de Palacio y del Valle-Lersundi (ur. 16 września 1950 w Madrycie, zm. 13 grudnia 2006 tamże) – hiszpańska prawnik i polityk. Współzałożycielka Partii Ludowej, minister rolnictwa w latach 1996–1999, parlamentarzystka krajowa i europejska, od 1999 do 2004 wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej. Jedna z pierwszych kobiet obejmujących wysokie funkcje polityczne w Hiszpanii wczesnych lat demokratyzacji^[1].

Urodziła się w arystokratycznej rodzinie pochodzącej z Kraju Basków^[1]. Miała trzech braci i trzy siostry, wśród nich Anę de Palacio, minister spraw zagranicznych z lat 2002–2004^[2]. Kształciła się w stołecznym liceum francuskim^[1], a następnie studia prawnicze na Uniwersytecie Complutense w Madrycie^[2]. Od 1972 do 1978 pracowała na różnych stanowiskach w sektorze prywatnym, następnie przez cztery lata była sekretarzem technicznych hiszpańskiej federacji prasy^[3].

Jeszcze w trakcie studiów poznała Manuela Fragę, byłego frankistowskiego ministra, z którym w 1976 zakładała Sojusz Ludowy (przekształcony w 1989 w centroprawicową Partię Ludową)^[1][2]. Od 1977 do 1978 pełniła funkcję pierwszej przewodniczącej Nowej Generacji (hiszp. Nuevas Generaciones de Alianza Popular), organizacji młodzieżowej tego ugrupowania. W latach 1983–1986 była głównym sekretarzem technicznym grupy parlamentarnej ludowców w obu izbach Kortezów Generalnych^[3]. W 1986 została wybrana do Senatu III kadencji w okręgu Segowia, następnie uzyskiwała mandat posłanki do Kongresu Deputowanych (do 1999)^[1]. Od 1987 do 1990 reprezentowała krajowy parlament w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy^[4].

Od 1996 do 1999 sprawowała urząd ministra rolnictwa, rybołówstwa i żywności w centroprawicowym rządzie kierowanym przez José Maríę Aznara^[2][5]. W wyborach europejskich w 1999 została liderką listy wyborczej Partii Ludowej. Uzyskała mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego V kadencji, przystąpiła do grupy chadeckiej oraz Komisji Budżetowej^[6].

Z miejsca w Europarlamencie zrezygnowała już po trzech miesiącach w związku z objęciem stanowiska europejskiego komisarza ds. energii i transportu, a także funkcji wiceprzewodniczącego Komisji Europejskiej, kierowanej przez Romano Prodiego^[2]. Urząd ten sprawowała do 2004, później pracowała jako dyrektor w bankowości (m.in. w BNP Paribas) i w koncernie farmaceutycznym^[7].

Zmarła w 2006 na chorobę nowotworową wkrótce po powrocie z leczenia w Houston^[5]. Wyróżniana odznaczeniami krajowymi i zagranicznymi. W 2008 Komisja Europejska jej imieniem nazwała katedrę polityki europejskiej w Centrum Roberta Schumana działającym w ramach Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego^[8].