Ludmiła Bogusławska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludmiła Bogusławska

Людмила Александрoвна Сивербрик

Lunia

Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1897 Gatczyna
Data i miejsce śmierci	26 kwietnia 1968 Londyn
Zawód, zajęcie	automobilistka
Małżeństwo	Michał Bogusławski
Dzieci	Jadwiga, Halina, Jerzy
Multimedia w Wikimedia Commons

Ludmiła Bogusławska (ros. Людмила Александрoвна Сивербрик, Ludmiła Aleksandrowna Siwierbrik; ur. 29 maja^?/10 czerwca 1897 w Gatczynie, zm. 26 kwietnia 1968 w Londynie) – polska automobilistka pochodzenia rosyjskiego, zwyciężczyni I Rajdu Pań, pilot i podróżniczka^[1], uczestniczka powstania warszawskiego.

Urodziła się 10 czerwca 1897 Gatczynie w Rosji jako Ludmiła Siwierbrik (Sieverbrück)^[2][3]. Była prawnuczką pochodzącego z Rewla (Tallina) Georga von Sieverbrücka, który osiadł w Rosji^[4][5]. Późniejszego męża Michała poznała w wieku 19 lat podczas I wojny światowej, gdy ona służyła w przyfrontowych szpitalach jako siostra miłosierdzia, a on służył w armii rosyjskiej, walcząc z Niemcami. Pobrali się rok później, a rok lub dwa później przyjechali do Warszawy ze swoim pierwszym dzieckiem – córką Jadwigą^[6]. Wspólnymi siłami założyli polskie przedstawicielstwo Lancii, opon Michelin i narzędzi Black&Decker^[7]. W rodzinnym przedsiębiorstwie Ludmiła pracowała co drugi dzień, odpowiadając za prace biurowe^[3]. Podczas gdy jej mąż był zapalonym przedsiębiorcą, Ludmiła chciała startować w wyścigach i zdobywać nagrody^[7].

W 1924 wzięła udział, jako jedyna kobieta, w 300-kilometrowym rajdzie samochodowym po drogach publicznych. Zajęła piąte miejsce ze średnią prędkością 98 km/h^[3]. W roku następnym w III polskim wyścigu samochodowym również osiągnęła przyzwoity wynik^[8].

27 czerwca 1926 w Ogólnopolskim Rajdzie Pań – pierwszym w historii motoryzacji wyścigu samochodowym kobiet – Ludmiła Bogusławska za kierownicą Lancii Lambda przejechała linię mety jako pierwsza, pokonując 16 innych zawodniczek^[9], m.in. Nadzieję Marchlewską, żonę przedstawiciela Fiata, i Gretę Turnau, towarzyszkę właściciela salonu Citroëna^[7]. Trasa biegła z Warszawy przez Zegrze, Serock, Wyszków Ostrów, Zambrów, Łomżę, Ostrołękę, Różan, Pułtusk, Serock, Zegrze, Jabłonną z powrotem do miejsca startu^[10], jej długość wynosiła 300 km. Lancia Bogusławskiej osiągnęła średnią prędkość 60 kilometrów na godzinę^[11]. Na trasie Bogusławska sama przeganiała zwierzęta z drogi^[7]. Za zwycięstwo otrzymała nagrodę Automobilklubu Polski – wielki puchar „kryształowy, oprawny w złoto” oraz złotą plakietę i dyplom^[10].

W powstaniu warszawskim była sanitariuszką. Jej złoty medal z pierwszego wygranego rajdu zaginął wówczas bezpowrotnie^[7]. Po powstaniu dostała się do niewoli^[12]. Przebywała jako pielęgniarka w szpitalu w obozie jenieckim w Zeithain, następnie na robotach przymusowych w fabryce amunicji w Chemnitz, a po zbombardowaniu fabryki przez aliantów – w obozie jenieckim dla kobiet w Oberlangen. Przez rok służyła w 2 Korpusie jako siostra w szpitalu wojskowym. Wróciła do kraju w 1946 roku^[13].

Po wojnie Bogusławska była najpierw tłumaczką, potem sekretarką na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Po śmierci męża wyjechała z Polski^[7]. Zmarła 26 kwietnia 1968 w Londynie^[2].