Ludwik Nowicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik Nowicki (ur. około 1830 w Wilnie, zm. przed 13 lutego 1886 w Kazaniu^[1]) – polski kompozytor, pianista i pedagog muzyczny.

Był synem teatralnego klarnecisty^[2]. W latach 1853–1858 występował jako akompaniator Apolinarego Kątskiego, później uczył w szkole muzycznej w Wilnie^[1][2]. Wziął udział w powstaniu styczniowym, za co w 1864 roku w ramach represji został zesłany do Ufy^[1][2]. Na zesłaniu działał jako nauczyciel muzyki, do grona jego wychowanków należała pianistka Wiera Timanowa, której towarzyszył w podróżach koncertowych^[1][2]. Od 1870 roku prowadził szkołę muzyczną w Kazaniu^[1]. O jego działalności pedagogicznej z uznaniem wypowiadał się Anton Rubinstein^[1][2].

Opublikował podręcznik Szkoła na fortepian (Petersburg 1850)^[1][2]. Był autorem operetki Noc na cmentarzu (wyst. Wilno 1860), zbioru 11 pieśni na głos i fortepian Piosennik (wyd. Wilno 1861), 3 polonezów fortepianowych (Koncert nad koncertami Jankiela, Jan Zamoyski, Kasper Karliński), fantazji fortepianowej Słowik^[1][2]. Jego muzyka cieszyła się dużą popularnością wśród publiczności, przez krytyków była jednak oceniana jako niezbyt wyszukana^[1][2].

• Ludwik Nowicki – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project