Ludwik Orleański – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik I Orleański
Ilustracja
ilustracja herbu
książę Orleanu
Okres

od 1392
do 1407

Dane biograficzne
Dynastia

Walezjusze

Data urodzenia

13 marca 1372

Data śmierci

23 listopada 1407

Ojciec

Karol V Mądry

Matka

Joanna de Burbon

Żona

Walentyna Visconti

Dzieci

? (córka),
Ludwik,
? (syn),
Jan Filip,
Karol Orleański,
Filip,
Jan,
Maria,
Małgorzata;
nieślubne:
Jean de Dunois

Ludwik I Orleański (ur. 13 marca 1372, zm. 23 listopada 1407) – książę Orleanu, syn króla Francji Karola V Mądrego[1] i Joanny de Burbon, pochodził z dynastii Walezjuszów.

Ludwik odegrał ogromną rolę podczas wojny stuletniej we Francji. W miarę jak potęgowała się choroba umysłowa (schizofrenia) jego starszego brata Karola VI Szalonego, Ludwik coraz zacieklej walczył z Janem bez Trwogi – księciem Burgundii – o regencję i opiekę nad swoimi bratankami. Miał nawet podobno romans z samą królową Izabelą Bawarską[potrzebny przypis]. Był przywódcą partii Armaniaków (franc. Armagnacs). Został zamordowany na ulicach Paryża na polecenie swojego konkurenta.

Potomstwo

[edytuj | edytuj kod]

W 1389 Ludwik poślubił Walentynę Visconti, córkę Gian Galeazzo, księcia Mediolanu. Miał z nią:

Z Mariette d'Enghien Ludwik miał nieślubnego syna:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ludwik Orleański, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-01-05].