Luzhou Faru – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ta osoba nosi chińskie nazwisko Luzhou.

Luzhou Faru

Mistrz chan Luzhou Faru
Data i miejsce urodzenia	638 Shangtang, Shanxi
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 689 klasztor Shaolin
Szkoła	chan
Nauczyciel	Daman Hongren
Zakon	mahajana

Luzhou Faru (chiń. trad. 潞州法如; pinyin Lùzhōu Fǎrú; ur. 638, zm. 15 sierpnia 689) – wybitny mnich buddyjski okresu Tang, jeden z pierwszych znanych mistrzów chan.

Pochodził z Shangtang w prowincji Shanxi.

Pierwotnie był uczniem mnicha Huiminga, jednak po pewnym czasie jego nauczyciel wysłał go na Wschodnią Górę (chin. Dong shan), aby studiował chan u Damana Hongrena. Faru przebywał u Hongrena przez 16 lat. Uważa się, że otrzymał przekaz Dharmy właśnie od niego^[1].

Następnie Faru udał się na południe Chin, jednak wkrótce udał się na północ i pojawił się w Luoyangu. Wiadomo, że przebywał w klasztorze Shaolin, przyczyniając się do przywrócenia mu dawnej świetności. Za jego krótkiego pobytu Shaolin stał się centrum młodego ruchu chan^[1].

Przez niektórych badaczy uważany jest za właściwego twórcę Północnej szkoły chan oraz ogólnie traktowany jest jako jeden z pierwszych pionierów chanu^[1].

Właściwie był pierwszym, który zaczął nazywać Hongrena „patriarchą”, tworząc pierwsze wyraźnie rozpoznanie pokoleniowej linii przekazu chanu Bodhidharmy. Niektóre z ówczesnych tekstów traktują Faru jako 6 patriarchę, a Shenxiu jako siódmego^[1].

W planach cesarzowej Wu Zetian miał odgrywać wielką rolę, jednak jego przedwczesna śmierć pokrzyżowała jej plany. Zamiast więc niego wybrała Shenxiu, który dzięki temu stał się najsłynniejszym mistrzem chan tego okresu^[2].

W Sutrze Szóstego Patriarchy Huinenga Faru znajduje się na liście dziesięciu jego głównych uczniów^[3], podobnie jak w Lidai fabao ji^[4].

W jego epitafium zatytułowanym Tang zhongyue shamen Shi Faru chanshi xingzhuang (chin. 唐中岳沙門釋法如禪師行狀, pinyin Táng zhōngyuè shāmén Shì Fǎrú chánshī xíngzhuàng; pol. Epitafium dla śramany [dynastii] Tang z Głównego Szczytu, mistrza chan Shi Faru) znajduje się najstarsze opisanie linii przekazu chan i można przypuszczać, że taka idea powstała w kręgu Faru lub jego najbliższych uczniów. Od Bodhidharmy linia przekazu biegła do Huike, od niego do Sengcana, potem do Daoxina, wreszcie do Hongrena i nieoczekiwanie do samego Faru. Jego pozycja została jednak podważona przez Lao’ana Hui’ana i Shenxiu, który w swoim epitafium figuruje jako szósty patriarcha, a Faru w ogóle nie jest wspomniany^[5][6].

Mistrz chan Luzhou Faru zmarł 15 sierpnia 689 r. w klasztorze Shaolin.

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

• 28/1. Bodhidharma (zm. 543?)
  • 29/2. Dazu Huike (487–594)
    • 30/3. Jianzhi Sengcan (zm. 606)
      • 31/4. Dayi Daoxin (579–651)
        • 32/5. Niutou Farong (594–657) szkoła niutou
        • 32/5/1. Pŏmnang Korea – wprowadzenie chanu (kor. sŏn)
        • 32/5. Daman Hongren (601–674)
          • 33/6. Zhide (bd) Koreańczyk
          • 33/6. Xuanyue (bd)
          • 33/6. Xuanze (bd)
            • 34/7. Jingjue (ok. 688–746) autor Lengjie shizi ji (Zapiski o mistrzach i uczniach Sutry Lankavatara)
          • 33/6. Yuquan Shenxiu (605–706) (także Datong) szkoła północna stopniowego oświecenia.
          • 33/6. Zizhou Zhishen (609–702) szkoła Jingzhong
            • 34/7. Zizhou Chuji (648–734)
              • 35/8. Jingzhong Zhixian (bd)
                • 36/9. Jingzhong Wuxiang (684–762) koreański mistrz chan Kim Musang działający w Chinach
          • 33/6. Lao’an Hui’an^[7] (580–707) szkoła laomu an heshang
          • 33/6. Zhuangyan Dashi (bd)
          • 33/6. Luzhou Faru (638–689)
            • 34/7. Yuangui (bd)
          • 33/6. Daoming (bd) (także Huiming)
          • 33/6. Dajian Huineng (638–713)

• Wendi L. Adamek. The Mystique of Transmission. On an Early Chan History and Its Context. Columbia University Press. New York. 2007. s. 578. ISBN 978-0-231-13664-8.
• Morten Schlütter. How Zen Became Zen. The Dispute over Enlightenment and the Formation of Chan Buddhism in Song-Dynasty China. University of Hawai’i Press. Honolulu. 2008. s. 289. ISBN 978-0-8248-3255-1.
• Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. India and China. Macmillan Publishing Company. New York. 1988. s. 349. ISBN 0-02-908270-6.
• Studies in Chinese Religions, Volume 1, 2015, Issue 1. Antonino Forte. On the Origins of the Great Fuxian Monastery 大福先寺 in Luoyang. s. 46–49