M829 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pocisk przeciwpancerny M829, amerykański pocisk typu APFSDS -podkalibrowy z rdzeniem ze zubożonego uranu i oddzielającym się po strzale sabotem. Stosowany jako amunicja armaty M256, która stanowi uzbrojenie m.in. czołgów M1A1 Abrams. Pocisk wszedł do uzbrojenia w 1985.

W 1991 na uzbrojenie wszedł ulepszony pocisk M829A1 który ze względu na swoją skuteczność otrzymał przydomek "srebrna kula". Oba typy pocisków okazały się bardzo skuteczne w zwalczaniu czołgów chińskiej i radzieckiej produkcji należących do irackiej armii podczas wojny w Zatoce Perskiej. Zasięg skutecznego strzału szacowany jest na 3500 m, jednak podczas operacji Pustynna Burza zanotowano skuteczne strzały z odległości aż 4000 m.

Kolejne wersje pocisku A2 i wprowadzona do uzbrojenia w 2003 A3 są produkowane z zastosowaniem ulepszonych procesów technologicznych.

• Kaliber: 120 mm
• Średnica rdzenia: 28 mm
• Masa naboju: 19,7 kg
• Masa pocisku: 7,03 kg
• Masa rdzenia: 4,5 kg
• Prędkość wylotowa: 1670 m/s
• Maksymalne ciśnienie w lufie: 510 MPa
• Przebijalność: 540 mm RHA^[1](na odległość 2000m)

• Mariusz Magier. Współczesna amunicja czołgowa. „Nowa Technika Wojskowa”. 2002. Nr. 4. s. s. 21-24. ISSN 1230-1655. 

• www.fprado.com. [dostęp 2010-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-03)].