MS Morska Wola – Wikipedia, wolna encyklopedia

Morska Wola
Ilustracja
Poprzednie nazwy

„Rio Negro”, „Hindhead”, „Consul Horn”

Bandera

 Polska

Znak wywoławczy

SPEJ

Operator

GAL (do 1939)
PLO (1951–1959)
Dalmor

Dane podstawowe
Typ

drobnicowiec

Historia
Stocznia

Friedrich Krupp, Germaniawerft A.G. Kilonia

Data wodowania

1924

Data wycofania ze służby

4 listopada 1959

Dane techniczne
Nośność (DWT)

4550

Liczebność załogi

ok. 150

Liczba pasażerów

12

Długość całkowita (L)

96,4 m

Szerokość (B)

14,5 m

Zanurzenie (D)

6,5 m

Pojemność

brutto: 3338 RT
netto: 1945 RT

Napęd mechaniczny
Silnik

silnik Diesla, 6-cylindrowy, Krupp

Moc silnika

1400 KM

Liczba śrub napędowych

1

Prędkość maks.

8-9 w.

MS Morska Wola ex „Rio Negro”, ex „Hindhead”, ex „Consul Horn” – jeden z bliźniaczych polskich drobnicowców, zwodowany w 1925 jako „Consul Horn" w niemieckiej stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft AG w Kilonii dla armatora H.C. Horn z Hamburga (drugim był MS Stalowa Wola) polski drobnicowiec. Statek posiadał możliwość zabrania dwunastu pasażerów. W 1934 został kupiony przez firmę brytyjską, gdzie pływał pod nazwą „Hindhead” i w 1936 razem z MS Stalowa Wola zakupiony został przez norweską firmę z Oslo A.S. Sobral, której służył jako „Rio Negro"[1][2].

Morska Wola została zakupiona w lutym 1939 przez GAL wraz z bliźniaczym MS Stalowa Wola do obsługi towarowej linii południowoamerykańskiej. Nazwana na cześć polskiej osady Morska Wola w Brazylii w stanie Parana, choć pierwotnie miała się nazywać „Bogumin”. Podniesienie polskiej bandery miało miejsce 22 lutego 1939 w Gdyni[1].

W czerwcu 1940 po klęsce Francji statkowi, dowodzonemu przez kpt. Jana Stankiewicza udało się pomimo trudności wydostać z Tonnay-Charente i udać do Wielkiej Brytanii. Przez kolejne 4 lata niemal bez przerwy statek pływał w konwojach atlantyckich pod dowództwem kpt. Jerzego Mieszkowskiego i kpt. Stanisława Zelwerowicza, przemierzając ocean 40 razy, unikając szczęśliwie licznych ataków, m.in. biorąc udział w konwoju HX-84, gdzie w obronie konwoju zatopiony został przez niemiecki krążownik ciężki Admiral Scheer brytyjski krążownik pomocniczy HMS Jervis Bay[1][2].

Po wojnie statek wrócił do kraju w listopadzie 1945. Obsługiwał m.in. linię lewantyńską i południowoamerykańską, jednak z uwagi na zużycie i nieznaczną szybkość zatrudniany był w trampingu. W 1951 przejęty został przez PLO i przekazano go rybołówstwu dalekomorskiemu (przedsiębiorstwo „Dalmor”, potem „Gryf”). Po przebudowie w 1952 MS Morska Wola stała się pierwszym polskim statkiem-bazą rybacką. W pierwszy rejs w nowym charakterze wyruszył 11 sierpnia 1952 i obsługiwał flotylle łowcze na Morzu Północnym[2].

Oddana na złom w 4 listopada 1959 r., po wejściu na skalistą mieliznę w Sundzie w grudniu 1958 poważnie uszkadzając kadłub[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d COP na morzu, czyli burzliwe dzieje dwóch statków.. historia.interia.pl. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).
  2. a b c d Barwna historia Morskiej Woli i Stalowej Woli.. historia.trojmiasto.pl. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy Miciński, Stefan Kolicki: Pod polską banderą. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1962, s. 142–143, seria: Biblioteka miesięcznika "Morze".
  • Jerzy Pertek: Druga mała flota. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1978.
  • Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989, s. 48-49. ISBN 978-83-100-8902-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]