Maciej Borniński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maciej Borniński (ur. 5 października 1929 w Radomiu, zm. 25 września 1993 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy.

Na scenie Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach zadebiutował 10 października 1955, trzy lata później ukończył kieleckie Studium Aktorskie Byrskich. W sezonie 1958/1959 występował w Teatrze Dramatycznym w Poznaniu, od następnego przez cztery lata był związany z Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. W 1963 Maciej Borniński zaczął grać w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, ale po trzech sezonach przeniósł się na stałe do Warszawy. Od 1966 grał przez dwa sezony w Teatrze Dramatycznym, a od 1968 do 1976 w Teatrze Polskim (poza sezonem 1973/1974, kiedy występował w repertuarze Teatru Ochoty). W 1976 przeszedł do Teatru na Woli, skąd po dziesięciu latach przeniósł się do Teatru Narodowego. W międzyczasie grał gościnnie w Teatrze Kwadrat (sezon 1984/1985).

Jako aktor filmowy i telewizyjny grał role drugoplanowe i nigdy nie odniósł na tym polu sukcesu.

Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 14A-4-24).

Filmografia

1966: Piekło i niebo − szczęśliwy mieszkaniec nieba
1973: Wielka miłość Balzaka − krytyk (odc. 2)
1973: Czarne chmury − odźwierny w rezydencji Hoverbecka (odc. 6 i 9)
1978: Życie na gorąco − lekarz na „Arce Noego” (odc. 8)
1980: Gorączka − szpicel
1980-1982: Dom − zagraniczny dziennikarz oglądający plan odbudowy Warszawy (odc. 3); adwokat Basi (odc. 8)
1981: Wielka majówka − pracownik przechowalni na Dworcu Centralnym
1981: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy − ksiądz Prusinowski, członek redakcji „Gazety Polskiej” (odc. 5)
1984: 111 dni letargu − więzień w szpitalu
1987: Opowiadanie wariackie − chory
1987: Misja specjalna − kelner w szkole wywiadu
1988: Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest... − psychicznie chory
1988: Dekalog I − ojciec Jacka
1989: Lawa − członek chóru w „Dziadach"
1992: Kuchnia polska − oficjel na dożynkach (odc. 3)