Maciej Nowicki (minister) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maciej Nowicki
Data i miejsce urodzenia	28 września 1941 ; Warszawa
	Minister środowiska
Okres	od 16 listopada 2007; do 1 lutego 2010
Poprzednik	Jan Szyszko
Następca	Andrzej Kraszewski
	Minister ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa
Okres	od 12 stycznia 1991; do 23 grudnia 1991
Przynależność polityczna	Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna / Unia Demokratyczna
Poprzednik	Bronisław Kamiński
Następca	Stefan Kozłowski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Maciej Władysław Nowicki (ur. 28 września 1941 w Warszawie) – polski ekolog, profesor nauk technicznych, działacz społeczny, w latach 1989–1991 wiceminister ochrony środowiska, w 1991 minister ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa, a w latach 2007–2010 minister środowiska.

Życiorys

Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu, następnie w 1964 studia na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej. W latach 1964–1970 był pracownikiem naukowym Polskiej Akademii Nauk, później do 1986 Politechniki Warszawskiej. Doktorat obronił w 1972 na Politechnice Warszawskiej, habilitował się na tej uczelni w 1976 z zakresu ochrony atmosfery. Tytuł profesora uzyskał w 1992.

W latach 1989–1991 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. W 1991 pełnił urząd ministra tego resortu w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Należał wówczas do Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej i następnie do Unii Demokratycznej.

W 1992 założył Fundację EkoFundusz, zajmującą się ekokonwersją polskiego długu. Do października 2007 nieprzerwanie był prezesem zarządu tej organizacji. Pierwsze próby jego odwołania podjęte w marcu 2006 przez ministra skarbu państwa Wojciecha Jasińskiego spotkały się z negatywną reakcją wielu środowisk politycznych i ekologicznych^[1].

W latach 1994–1995 był wiceprzewodniczącym Komisji Narodów Zjednoczonych ds. Zrównoważonego Rozwoju w Nowym Yorku. Od 1996 do 1997 pełnił funkcję doradcy sekretarza generalnego OECD w Paryżu. Uzyskał członkostwo w Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk Pięknych z siedzibą w Salzburgu, radzie patronackiej Instytutu Jagiellońskiego, Komitecie Naukowym PAN „Człowiek i Środowisko”, Państwowej Radzie Ochrony Środowiska oraz Komitecie Narodowym do Spraw Współpracy z Międzynarodowym Programem Zmiany Globalne Geosfery i Biosfery (IGBP Global Change).

W 1996 został laureatem prestiżowej nagrody ekologicznej „Der Deutsche Umweltpreis” w ochronie środowiska za całokształt dokonań jako naukowiec, polityk i działacz ekologiczny. Pieniądze z tej nagrody (350 tys. DM) przeznaczył na założenie fundacji mającej na celu wspieranie rozwoju najlepszych absolwentów polskich uczelni w ochronie środowiska. W latach 1997–2007 wielomiesięczne stypendia zagraniczne we współpracy z niemiecką fundacją Deutsche Bundesstiftung Umwelt (DBU) otrzymało ponad 160 osób.

W 2007, po wygranych przez Platformę Obywatelską wyborach parlamentarnych, został ogłoszony kandydatem tej partii na stanowisko ministra środowiska w nowym rządzie^[2]. 16 listopada 2007 został ministrem środowiska w pierwszym rządzie Donalda Tuska. W latach 2008–2009 był przewodniczącym konferencji stron UNFCCC. Pełniąc tę funkcję, zorganizował i był prezydentem 14. Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (odbytej w grudniu 2008 w Poznaniu)^[3].

8 grudnia 2009 podał się do dymisji, motywując to zakończeniem zaplanowanych zadań i zamiarem przejścia na emeryturę^[4]. Dymisja została przyjęta. 1 lutego 2010 został odwołany ze stanowiska^[5]. Za swoje najważniejsze osiągnięcia jako ministra uznał rozwiązywanie konfliktów z Unią Europejską (w szczególności problemu obwodnicy Augustowa), wdrażanie środowiskowego prawa unijnego i poprzez powołanie Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska przyśpieszenie procedur środowiskowych, ustalenie sieci obszarów Natura 2000 oraz skuteczne wykorzystanie funduszy unijnych^[6].

Autor lub współautor ponad 170 publikacji, w tym kilku książek poświęconych ochronie środowiska i ekorozwojowi. Uczestnik kilkuset konferencji krajowych i ponad stu konferencji zagranicznych, na których wygłaszał referaty.

Życie prywatne

Żonaty, ma dwie córki.

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2010)^[7]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2002)^[8]
Złoty Krzyż Zasługi (1997)^[9]
Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec

Nagrody i wyróżnienia

Perła Honorowa Polskiej Gospodarki^[10]
„Zielone Serce Przyrodzie” (1999)^[11]

Publikacje

Stanisław Chróściel, Maciej Nowicki, Problemy obliczeniowe w ochronie atmosfery, Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1977.
Jan Juda, Maciej Nowicki, Urządzenia odpylające, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1986.
Maciej Nowicki, Ministerstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa 1993. Strategia ekorozwoju Polski, Agencja Reklamowo-Wydawnicza A. Grzegorczyk, Warszawa 1993.
Maciej Nowicki, Lutz Ribbe, Problemy ekorozwoju Polski, Agencja Reklamowo-Wydawnicza A. Grzegorczyk, Warszawa 2001.

Przypisy

↑ Skok PiS na EkoFundusz. gazeta.pl, 11 marca 2006. [dostęp 2010-02-01].
↑ Tusk o składzie rządu: Zostały jeszcze trzy nazwiska. gazeta.pl, 10 listopada 2007. [dostęp 2010-02-01].
↑ Prof. Maciej Nowicki. Ministerstwo Środowiska. [dostęp 2012-09-03].
↑ Minister środowiska zrezygnował. rp.pl, 8 grudnia 2009. [dostęp 2010-02-01].
↑ Zmiany w składzie Rady Ministrów. prezydent.pl, 1 lutego 2010. [dostęp 2010-02-01].
↑ Klimat, gospodarka odpadami i gospodarka wodna – to priorytety prof. Andrzeja Kraszewskiego, który od jutra zastąpi prof. Macieja Nowickiego na stanowisku ministra środowiska. Ministerstwo Środowiska, 1 lutego 2010. [dostęp 2010-02-01].
↑ M.P. z 2011 r. nr 20, poz. 206
↑ M.P. z 2003 r. nr 10, poz. 142
↑ M.P. z 1998 r. nr 5, poz. 77
↑ Laureaci z poprzednich edycji. polishmarket.com.pl. [dostęp 2015-12-04].
↑ Zielone Serce – Przyrodzie wręczone w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. nr 44 (416), s. 1, 29 października 1999.

Bibliografia

Adam Wajrak: Maciej Nowicki. wyborcza.pl, 14 listopada 2007. [dostęp 2010-02-01].
Maciej Nowicki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2010-02-01] .

[1] Skok PiS na EkoFundusz. gazeta.pl, 11 marca 2006. [dostęp 2010-02-01].

[2] Tusk o składzie rządu: Zostały jeszcze trzy nazwiska. gazeta.pl, 10 listopada 2007. [dostęp 2010-02-01].

[3] Prof. Maciej Nowicki. Ministerstwo Środowiska. [dostęp 2012-09-03].

[4] Minister środowiska zrezygnował. rp.pl, 8 grudnia 2009. [dostęp 2010-02-01].

[5] Zmiany w składzie Rady Ministrów. prezydent.pl, 1 lutego 2010. [dostęp 2010-02-01].

[6] Klimat, gospodarka odpadami i gospodarka wodna – to priorytety prof. Andrzeja Kraszewskiego, który od jutra zastąpi prof. Macieja Nowickiego na stanowisku ministra środowiska. Ministerstwo Środowiska, 1 lutego 2010. [dostęp 2010-02-01].

[7] M.P. z 2011 r. nr 20, poz. 206

[8] M.P. z 2003 r. nr 10, poz. 142

[9] M.P. z 1998 r. nr 5, poz. 77

[10] Laureaci z poprzednich edycji. polishmarket.com.pl. [dostęp 2015-12-04].

[11] Zielone Serce – Przyrodzie wręczone w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. nr 44 (416), s. 1, 29 października 1999.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa	Bronisław Kamiński (1989–1991) Maciej Nowicki (1991) Stefan Kozłowski (1991–1992) Zygmunt Hortmanowicz (1992–1993) Stanisław Żelichowski (1993–1997) Jan Szyszko (1997–1999)
Minister Środowiska	Antoni Tokarczuk (1999–2001) Stanisław Żelichowski (2001–2003) Czesław Śleziak (2003–2004) Jerzy Swatoń (2004–2005) Tomasz Podgajniak (2005) Jan Szyszko (2005–2007) Maciej Nowicki (2007–2010) Andrzej Kraszewski (2010–2011) Marcin Korolec (2011–2013) Maciej Grabowski (2013–2015) Jan Szyszko (2015–2018) Henryk Kowalczyk (2018–2019) Michał Woś (2020)
Minister Klimatu i Środowiska	Michał Kurtyka (2020–2021) Anna Moskwa (2021–2023) Anna Łukaszewska-Trzeciakowska (2023) Paulina Hennig-Kloska (od 2023)