Mandapa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mandapa (pawilon) – hinduistyczny obiekt sakralny charakterystyczny dla południowych Indii, prawie zawsze z kolumnami^[1] (w liczbie nawet do tysiąca sztuk), w południowych Indiach najczęściej z płaskim dachem. Termin ten może oznaczać pomieszczenie poprzedzające świątynię, rodzaj narteksu oraz sanktuaria i wolno stojące budynki na terenie świątynnym. Mandapy przyświątynne często wykorzystywane są do praktyki tańców religijnych do zgromadzeń wiernych. Określenie mandapa używane również w stosunku do indyjskich świątyń wykutych w skale.

• Mamallapuram (ang.)
• Styl północnoindyjski (ang.)