Marceli Szarota – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marceli Szarota

Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1876 Warszawa
Data i miejsce śmierci	23 grudnia 1951 Otwock
Zawód, zajęcie	dziennikarz, dyplomata
Narodowość	polska
Odznaczenia

Marceli Szarota (ur. 26 kwietnia 1876 w Warszawie, zm. 23 grudnia 1951 w Otwocku) – polski dziennikarz i dyplomata, delegat rządu RP przy Komisji Międzysojuszniczej w Kłajpedzie (1919–1921), redaktor naczelny „Gazety Lwowskiej” (1927–1935).

W 1900 przystąpił do PPS, za działalność socjalistyczną był więziony (1900–1901). W latach 1901–1907 przebywał we Francji i Szwajcarii, był członkiem paryskiego oddziału PPS. W 1908 uzyskał doktorat z filozofii na Uniwersytecie w Berlinie. Po powrocie do Polski pracował jako dziennikarz. W 1914 zaciągnął się do Legionów Polskich, podczas I wojny światowej reprezentował obóz niepodległościowy jako wysłannik w Skandynawii, następnie po 1918 był wysłannikiem MSZ w Chorwacji i Słowenii oraz radcą i chargé d’affaires w Wiedniu (1919–1921). Sprawował funkcję delegata rządu RP przy Komisji Międzysojuszniczej w Kłajpedzie (1921–1923) oraz zastępcy chargé d’affaires w Charkowie (1923–1924) – de facto posła przy rządzie Ukraińskiej SRR. W 1924 został zwolniony z pracy w MSZ i poświęcił się dziennikarstwu. Stał na czele redakcji „Gazety Lwowskiej” (1927–1935). W II połowie lat 30. pracował w Polskim Związku Zachodnim.

Był wolnomularzem, należał do paryskiej loży „Agni”.

Zmarł w Otwocku. Pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym (sektor VII-7-377)^[1].

Dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Irena z Jankowskich h. Jastrzębiec. Od 1903 drugą żoną była pisarka Eleonora Kalkowska, z którą mieli córkę Elidę Marię, germanistkę i syna Ralfa (1906–1994), ekonomistę. Ich wnukiem jest historyk Tomasz Szarota.

Patrz także: Rodzina Szarotów

• Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1939)^[2]

• Ludwik Hass, Masoneria polska XX wieku. Losy, loże, ludzie, Wyd. 2, rozsz. i uzup., Kopia, Warszawa 1996, s. 484 (nota biograficzna).