Marchia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marchia, margrabstwo (łac., niem. mark) – teren przygraniczny Imperium Karolińskiego, a później Świętego Cesarstwa Rzymskiego, zorganizowany jako struktura feudalno-wojskowa. Celem istnienia marchii była ochrona cesarstwa przed najazdami z zewnątrz, dlatego tworzono je na szczególnie zagrożonych odcinkach granic. Pan feudalny marchii – margrabia (markgraf) – podlegał bezpośrednio cesarzowi i miał większy zakres samodzielności niż hrabia zarządzający hrabstwem w głębi kraju.

Karolińskie:

• Marchia Bretońska (753-851)
• Marchia Istryjska (789-1364)
• Marchia Hiszpańska (795-797)
• Marchia Awarska (796-830)
  • Marchia Panońska (830-950)
• Marchia Duńska (810-1038)

Bawarskie:

• Marchia Naddunajska (803-976)
  • Marchia Karyncka (889-976)
  • Marchia Styryjska (976-1180)
  • Marchia Wschodnia/Austriacka (976-1156)
  • Marchia Karnioli (1040-1364)
• Marchia Nordgau (806-1329)

Włoskie:

• Marchia Friulska (846-924)
  • Marchia Werony (952-1167)
• Marchia toskańska (846–1115)
• Marchia Monferrato (961-1574)

Saskie:

• Marchia Billungów (936-983)
• Marchia Wschodnia/Saska (937-966)
  • Marchia Merseburska (966-982)
  • Marchia Życka (Zeitz) (966-982)
  • Marchia Miśnieńska (966-1423)
  • Marchia Łużycka (966-1367)
  • Marchia Północna (966-1157)
    • Marchia Brandenburska (1157-1701)
      • Kurmarchia
        • Stara Marchia
        • Marchia Środkowa
        • Marchia Wkrzańska
      • Nowa Marchia

Inne:

• Marchie Walijskie (1086-1535)
• Marchia Morawska (1182-1918)
• Marchia Ankońska (1210-1798)
• Marchia Graniczna Poznańsko-Zachodniopruska (1922-1938)

Zobacz hasło marchia w Wikisłowniku

• Marchia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 104 .