Marek Goliszewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marek Goliszewski

Marek Goliszewski (2012)
Data i miejsce urodzenia	10 listopada 1952 Warszawa
Data śmierci	30 kwietnia 2022
Zawód, zajęcie	ekonomista, dziennikarz, działacz gospodarczy
Alma Mater	Szkoła Główna Planowania i Statystyki w Warszawie
Stanowisko	prezes Business Centre Club (1991–2022)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Marek Zbigniew Goliszewski (ur. 10 listopada 1952 w Warszawie, zm. 30 kwietnia 2022^[1]) – polski ekonomista, dziennikarz i działacz gospodarczy, założyciel i prezes Business Centre Club.

Ukończył studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, a także podyplomowe studia z zakresu dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim^[2].

W czerwcu 2014 bronił w Katedrze Systemów Zarządzania na UW pracy doktorskiej pt. Wpływ sposobu organizacji dialogu społecznego na efekty gospodarcze na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego pod redakcją Andrzeja Zawiślaka^[3]. Celem pracy było uzasadnienie tezy głoszącej korelację efektywności gospodarki ze stopniem uczestnictwa obywateli w procesie tworzenia prawno-organizacyjnych warunków określających otoczenie działania przedsiębiorstw. Praca wywołała dyskusję głównie w mediach, które wskazywały na możliwy konflikt interesów między jej autorem i promotorem działającym również w BCC oraz na nienaukowy ich zdaniem charakter przedstawionej pracy^[4][5][6]. 29 października 2014 rada Wydziału Zarządzania UW odmówiła nadania Markowi Goliszewskiemu stopnia doktora nauk ekonomicznych w tym przewodzie^[7].

Od 1979 związany z Polskim Towarzystwem Ekonomicznym. Był zastępcą kierownika Wydziału Młodzieży Akademickiej Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej^[8]. Od 1982 publikował artykuły gospodarcze w tygodniku „Veto”. Został członkiem Międzynarodowej Federacji Dziennikarzy z siedzibą w Brukseli. W 1988 współtworzył i został redaktorem naczelnym czasopisma „Konfrontacje”, wydawanego przez RSW „Prasa-Książka-Ruch” na zlecenie rady krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego^[9]. W 1989 stanął na czele Polskiej Fundacji Klubu Rzymskiego.

Po przemianach politycznych zaangażował się w działalność organizacji pozarządowych i organów doradczych. W 1991 był inicjatorem powołania zrzeszenia Business Centre Club. Od jego utworzenia do czasu swojej śmierci pełnił funkcję prezesa zarządu tej organizacji gospodarczej. Powoływany również w skład m.in. zarządu Towarzystwa Polska-Wschód (1993), Społecznej Rady Planowania przy Centralnym Urzędzie Planowania (1994), Polskiego Forum Akademicko-Gospodarczego (1993), Rady Integracji Europejskiej (1996), Narodowej Rady Integracji Europejskiej (2002). W 2010 został prezesem Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego, którym kierował do 2020. Pełnił też funkcję wiceprzewodniczącego Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych.

Organizował Forum Dialogu, skupiające różne podmioty społeczne (związki zawodowe, stowarzyszenia i inne). W wyborach w 2001 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Bloku Senat 2001^[10] (z rekomendacji Unii Wolności). W 2010 prezydent RP Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju^[11]. W 2011 ponownie bezskutecznie ubiegał się o mandat senatora (z ramienia Obywateli do Senatu)^[12]. Wchodził w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie^[13].

W 2012 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[14][15]. Nagradzany za działalność społeczną, m.in. tytułem Przyjaciel Ludzi Bezdomnych (1996) i Laurem Stokrotek Dobroci (2005).

W młodości uprawiał wyczynowo zapasy, brał udział m.in. w Letniej Uniwersjadzie 1973 w Moskwie^[16]. Był żonaty z Marią, miał syna Franciszka^[17]. Został pochowany na cmentarzu w Józefowie^[18].

• Stąd do przyszłości, Wydawnictwo Studio Emka, Warszawa 2005.

• Życiorys zawodowy – najważniejsze fragmenty. bcc.org.pl. [dostęp 2011-08-20].