Marek Pohl – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marek Pohl
Data urodzenia

24 września 1971

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

180 cm

Pozycja

napastnik (lewoskrzydłowy / center)

Uchwyt

prawy

Informacje klubowe
Klub

Naprzód Janów

Numer w klubie

23

Marek Pohl (ur. 24 września 1971) – polski hokeista, reprezentant Polski, górnik.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Syn Bogusława[2]. Wychowanek i wieloletni zawodnik Naprzodu Janów. Do składu seniorskiej drużyny klubu został włączony w wieku 18 lat[3]. W latach 1997–2004 występował w trzech innych drużynach, zaś do gry w Naprzodzie powrócił w 2004 po reaktywacji klubu[3][4][5]. Przez wiele lat grał w najwyższej klasie rozgrywkowej w Polsce. W sezonie 2010/2011 był kapitanem drużyny[6]. Zdobył sześć medali mistrzostw Polski, w tym dwa razy złoty, oraz Puchar Polski. Od sezonu 2012/2013 występuje wraz z Naprzodem w I lidze. Od kilku lat jest jednym z najstarszych i najdłużej grających hokeistów w polskich rozgrywkach hokejowych[5]. W sezonie I ligi 2016/2017 w barwach Naprzodu podjął występy wraz z nim jego syn Patryk (ur. 2000)[7]. W tej edycji jako kapitan drużyny zdobył mistrzostwo I ligi[8]. W sezonie PHL 2019/2020 rozegrał tylko jeden mecz, który był zarazem jego ostatnim w karierze zawodniczej[9]

W barwach reprezentacji Polski rozegrał 30 spotkań[3].

W trakcie kariery zyskał pseudonim Ernest[10], nadany mu w nawiązaniu do imienia piłkarza Ernesta Pohla, noszącego jednakowe nazwisko[3].

Jego syn Patryk (ur. 2000) także został hokeistą[11].

Praca zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył górniczą szkołę zawodową w kierunku elektryka[3] i w wieku 18 lat przez trzy miesiące pracował w kopalni „Wieczorek”. Zatrudnienie przerwał z uwagi na profesjonalną grę w hokeja w zespole Naprzodu. Po kilkunastu latach i powrocie do Janowa, w 2004 po raz kolejny został zatrudniony w kopalni „Wieczorek” łącząc pracę zawodową z karierą sportową[3][12]. Ukończył wieczorowe technikum górnicze i uzyskał tytuł technika-elektromontera górnictwa podziemnego[3]. W kopalni zajmuje się ciągłością ruchu[4], pomiarem prądów błądzących i obsługą transformatorów[3]. W kopalni pracował także jego ojciec[3].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rusza hokejowy sezon. Liga w kolorach biało-niebieskich. „Trybuna Śląska-Kibic”, s. 6, 7 września 2002. 
  2. ↑ Włodzimierz Sowiński: Między euforią a prozą życia. Co zrobią władze Katowic?. Dziennik Sport / hokej.net, 2017-03-14. [dostęp 2017-03-15].
  3. ↑ a b c d e f g h i Marek Pohl - hokeista po szychcie. gornicza.com.pl. [dostęp 2013-11-03]. (pol.).
  4. ↑ a b Idol całego Nikiszowca. katowice.gazeta.pl, 2012-07-12. [dostęp 2013-11-03]. (pol.).
  5. ↑ a b Hokeista, co wyczynowy sport łączy z pracą na kopalni. sport.pl, 2009-12-10. [dostęp 2013-11-03]. (pol.).
  6. ↑ Marek Pohl: Popełniliśmy zbyt dużo błędów. sportowefakty.pl, 2010-09-13. [dostęp 2013-11-03]. (pol.).
  7. ↑ I liga: Walkowery na koniec sezonu regularnego. Syn z ojcem w jednym ataku!. hokej.net, 2017-02-16. [dostęp 2017-02-19].
  8. ↑ Wojciech Todur: Po czterdziestce też można grać w hokeja. Ta historia jeszcze się nie kończy. katowice.wyborcza.pl, 2017-03-24. [dostęp 2017-03-31].
  9. ↑ ŁP: Męczarnie Cracovii w Janowie. Pożegnanie Marka Pohla. hokej.net, 2019-12-22. [dostęp 2019-12-22].
  10. ↑ Marek „Ernest” Pohl – Waleczne Serce. naprzod-janow.pl, 2011-03-28. [dostęp 2013-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-10)]. (pol.).
  11. ↑ Patryk Pohl. eliteprospects.com. [dostęp 2017-02-19]. (ang.).
  12. ↑ Urodzinowy prezent Marka Pohla. hokej.net, 2009-09-24. [dostęp 2013-11-03]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marek_Pohl&oldid=74392919”