Marian Brunon Piasecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marian Brunon Piasecki

Data i miejsce urodzenia	6 października 1904 Stanisławów
Data i miejsce śmierci	5 grudnia 1980 Otrębusy
Zawód, zajęcie	geodeta
Odznaczenia

Marian Brunon Piasecki (ur. 6 października 1904 w Stanisławowie, zm. 5 grudnia 1980 w Otrębusach) – polski geodeta, współtwórca fotogrametrii lotniczej w Polsce^[1].

Urodził się 6 października 1904 w Stanisławowie^[1][2][3], w rodzinie Tomasza i Anny z Piątkowskich. Był bratem Juliana Mariana i Józefa Mariana. Po ukończeniu w 1923 roku Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie^[4], studiował na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej, otrzymując w 1927 roku dyplom inżyniera geodety. W roku 1927 został asystentem przy Katedrze Geometrii Wykreślnej na Wydziale Inżynierii Lądowej PW, a w następnym roku również asystentem w Katedrze Geodezji Wyższej. W 1929 roku otrzymał stypendium na półroczne studia zagraniczne. Odbył staże w: Dreźnie, na politechnice w Pradze, w Service Topograohique Federal w Szwajcarii, w Instytucie Geograficznym we Florencji i Rzymie oraz w Instytucie Geograficznym w Paryżu – wszędzie tam poznawał m.in. zagadnienia związane z fotogrametrią^[2][3].

W 1930 roku na zlecenie Polskich Linii Lotniczych LOT zorganizował Wydział Aerofotogrametryczny (tzw. „Fotolot”), którym kierował do II wojny światowej, pracując jednocześnie naukowo na Politechnice Warszawskiej^[2][3]. W tym samym roku wydał pierwszy w języku polskim podręcznik fotogrametrii Współczesne metody i przyrządy fotogrametryczne^[1]. Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się do Rumunii, a następnie do Francji, gdzie prowadził prace geodezyjno-obliczeniowe związane z opracowaniem zdjęć lotniczych^[1][2][3] we Francuskim Wojskowym Instytucie Geograficznym^[1], a po zajęciu Francji przez Niemcy działał w ruchu oporu i pracował na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża^[1][2][3].

Do Polski powrócił w roku 1946. Najpierw pracował jako adiunkt w Zakładzie Geodezji Wyższej Politechniki Warszawskiej (PW), a także został kierownikiem pracowni fotogrametrycznej w Geodezyjnym Instytucie Naukowo-Badawczym. Trzy lata później został adiunktem w Zakładzie Fotogrametrii Wydziału Geodezji PW. W roku 1952 otrzymał stopień doktora nauk technicznych i został zastępcą profesora w Katedrze Geodezji PW oraz doradcą Biura Techniki Centralnego Urzędu Geodezji i Kartografii^[2][3]. W 1955 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego^[1][2][3], a w 1966 roku profesora zwyczajnego. Od 1961 do 1970 był zatrudniony na stanowisku kierownika Katedry Fotogrametrii na Wydziale Geodezji PW, a następnie (do 1975) był kierownikiem Zakładu Fotogrametrii w Instytucie Fotogrametrii i Kartografii wydziału Geodezji i Kartografii PW^[2][3].

Piasecki był działaczem Stowarzyszenia Inżynierów Mierniczych, Warszawskiego Towarzystwa Politechnicznego, Towarzystwa Urbanistów Polskich, Automobilklubu oraz Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Otrzymał tytuł Członka Honorowego SGP^[2][3]. W 1932 roku był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego (PTF), a po wojnie jego przewodniczącym. Był jednym z czołowych specjalistów w dziedzinie fotogrametrii w Europie, działał w Międzynarodowym Towarzystwie Fotogrametrycznym (MTF)^[2][3].

Zmarł 5 grudnia 1980 roku^[2][3] w Otrębusach^[1], pochowany na cmentarzu w Brwinowie^[2][3].

• 1930: Współczesne metody i przyrządy fotogrametryczne
• 1952: Fotogrametria płaska
• 1958: Fotogrametria lotnicza i naziemna (wyd. rozszerzone – 1968 i 1973)

Źródło^[1]

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[5]
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złota Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”
• Złota Odznaka Honorowa NOT
• Złota Oznaka SGP

Źródła^[2][3]