Marian Henel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marian Henel (ur. 6 września 1926 w Przystajni, zm. 21 maja 1993^[1] w Branicach) – artysta samouk, prymitywista, twórca gobelinów. Znany także jako Lubieżnik z Branic oraz Maniuś^[2]. Chorował na zaburzenia osobowości o charakterze dewiacji seksualnych. Od 1960 roku, aż do śmierci, był pacjentem, a następnie rezydentem Szpitala dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Branicach^[3][2]. W trakcie terapii ujawnił się jego talent artystyczny. W latach 70. zaczął tkać wielkich rozmiarów gobeliny o tematyce erotycznej i psychopatologicznej^[2]. Był również twórcą erotycznych autoportretów w przebraniu, które rejestrował aparatem fotograficznym^[4].

Jego prace wystawiane były m.in. w Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK („Zbrodnia w sztuce”, 2014^[5]), Muzeum Śląskim w Katowicach („Nie jestem już psem”, 2017^[6]) czy Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (wystawa „Opowieści okrutne. Aleksandra Waliszewska i symbolizm Wschodu i Północy”, 2022^[7]).

Postać artysty i jego sztuka została przedstawiona w reportażu telewizyjnym pt. „Maniuś” z 1993 roku, zrealizowanym przez Jerzego Boguckiego dla drugiego programu Telewizji Polskiej^[1].