Marian Panek (duchowny) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marian Panek

kanonik
" Człowiek chciałby zrobić wiele. Ale tylko tyle może, ile Pan Bóg mu dopomoże”
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1933 Milęcin
Data i miejsce śmierci	21 sierpnia 2012 Łaźniew
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	29 czerwca 1958
Odznaczenia

Marian Panek (ur. 2 sierpnia 1933 w Milęcinie koło Błonia, zm. 21 sierpnia 2012 w Łaźniewie) – polski duchowny rzymskokatolicki, kanonik Łowickiej Kapituły Katedralnej, inicjator budowy i patron Publicznej Szkoły Podstawowej w Wilkowie^[1].

Był najmłodszym dzieckiem Józefa Panka oraz Julianny Panek z d. Szymańskiej. W roku 1952 wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, które ukończył w roku 1957. Studiował też na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego i Akademii Teologii Katolickiej.

Święcenia kapłańskie przyjął dnia  29 czerwca 1958 roku w Archikatedrze Warszawskiej z rąk biskupa Zygmunta Choromańskiego. Jako wikariusz pełnił posługę kapłańską w Józefowie koło Warszawy oraz w trzech parafiach. Od roku 1965 był proboszczem parafii w Sobocie koło Łowicza, następnie w Rybnie koło Sochaczewa oraz w Złakowie koło Łowicza^[2].

W 1984 roku został proboszczem parafii pw. św. Wawrzyńca Diakona i Męczennika w Wilkowie^[1].

Władze kościelne w uznaniu zasług nadały mu w 1994 roku przywilej rokiety i mantoletu oraz mianowały go w 1997 roku kanonikiem Łowickiej Kapituły Katedralnej^[2].

W 2000 roku został Kawalerem Orderu Uśmiechu. Został odznaczony też Medalem Komisji Edukacji Narodowej za zasługi dla oświaty^[3].

W latach 1991–1999 roku był przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Publicznej Szkoły Podstawowej w Wilkowie. 7 lutego 1999 roku dokonano uroczystego otwarcia nowej siedziby szkoły^[3]. Z Jego inicjatywy powstał też miejscowy Ośrodek Zdrowia^[3]. W czerwcu 2012 roku odbyła się uroczystość nadania jego imienia szkole w Wilkowie^[1].

Za Jego sprawą, w starym zabytkowym kościele parafialnym w Wilkowie, przeprowadzono remont kapitalny, wzbogacono jego wyposażenie, oraz wybudowano plebanię. Dobudowano zakrystię, i nowy parkan wokół cmentarza. W miejsce drewnianej dzwonnicy zbudowano murowaną, na trzy dzwony. Dzwonnica ma kilka pomieszczeń, jest w niej nawet nowoczesna chłodnia dla zmarłych. To wszystko wykonano wg planów które sam wykonał.

Na cmentarzu w Wilkowie utworzył symboliczną nekropolię narodową. W ten sposób miejsce wiecznego spoczynku wilkowskich parafian stało się miejscem duchowej refleksji i modlitewnego skupienia w intencji bohaterów polskiej historii. Są to płyty nagrobne, zgromadzone pod krzyżem misyjnym. Na każdej umieszczono konkretne nazwisko.

Oto jedna z płyt: „Księdzu Kardynałowi Prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu, Kapłanom, Nauczycielom, Wychowawcom za przekazaną wiarę, wiedzę i zasady dobrego wychowania. Niech już odpoczywają od trudów swoich, bo czyny ich idą wraz z nimi”^[3].

W 2009 roku przeszedł na emeryturę, zamieszkał jako rezydent Parafii Rzymskokatolickej Najświętszego Serca Pana Jezusa na Widoku w Skierniewicach, a następnie w domu księży emerytów prowadzonym przez księży orionistów w Łaźniewie koło Błonia.

Zmarł 21 sierpnia 2012, został pochowany na cmentarzu parafialnym w Wilkowie^[4].

• Order Uśmiechu (2000)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej

• Kanonik Łowickiej Kapituły Katedralnej (1997)
• Nadanie przywileju rokiety i mantoletu (1994)
• Patronat Niepublicznej Szkoły Podstawowej w Wilkowie