Maszyna kalkulacyjna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maszyna kalkulacyjna – maszyna licząca przeznaczona do wykonywania działań arytmetycznych: dodawania, odejmowania oraz mnożenia i dzielenia^[2].

Mechaniczne maszyny kalkulacyjne pełniły funkcje wprowadzonych później do użytku elektronicznych kalkulatorów czterodziałaniowych.

Podział

funkcjonalność
- ręczne
- półautomatyczne – wykonujące automatycznie część czynności, np. dzielenie
- automatyczne – wykonujące automatycznie dzielenie i mnożenie
wykonanie
- mechaniczne
  - napęd ręczny, najczęściej korbą, rzadziej dźwignią
  - napęd elektryczny
- elektroniczne^[3], obecnie nazywane kalkulatorami
wprowadzanie danych^[4]
- dźwigniowe – najwolniejsze
- klawiszowe
  - 10-klawiszowe – najłatwiejsze
  - z pełną klawiaturą – najszybsze, ale wymagające wprawy i trudne przy wprowadzaniu bezwzrokowym (bez patrzenia na klawiaturę)
  - ze skróconą klawiaturą

Z połączenia maszyny do pisania i maszyny kalkulacyjnej powstała maszyna do fakturowania.

↑ Instrukcja https://retro.pewex.pl/472901
↑ Stefan Gabryś, Jan Kardasiewicz „Maszyny Biurowe”, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1974, s. 93.
↑ Stefan Gabryś, Jan Kardasiewicz „Maszyny Biurowe”, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1974, s. 183.
↑ Tadeusz Walczak „Maszyny liczące: mechanizacja i automatyzacja przetwarzania danych”, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1968, s. 58.[1]