Matcha – Wikipedia, wolna encyklopedia

Matcha (jap. 抹茶 matcha) – japońska, sproszkowana zielona herbata^[1], używana w ceremonii picia herbaty cha-no-yu (dosł. „gorąca woda na herbatę”) oraz jako dodatek do potraw, np. makaronu soba, ciastek, lodów.

Matcha dotarła do Japonii z Chin dzięki buddyjskim mnichom i jest używana do tradycyjnej ceremonii herbacianej od XII wieku^[2].

Matcha produkowana jest z liści krzewów specjalnie ocienianych matami, czym różni się od gatunków przeznaczonych do wytwarzania np. sencha, która rośnie w pełnym słońcu. Co najmniej dwa, trzy tygodnie przed zbiorami krzewy są osłaniane przed słońcem, przez co ich wzrost jest spowolniony. Liście nabierają wówczas bladego odcienia zieleni i wytwarzają aminokwasy, dzięki którym herbata jest słodsza i bardziej aromatyczna. Zebrane liście są suszone i następnie ścierane na proszek^[2].

Według takiej procedury, opracowanej w okresie Azuchi-Momoyama (1568–1603), powstają: tencha (碾茶), z której robi się matcha, i rafinowana, wysokiej jakości, również zielona herbata, gyokuro (玉露)^[2].

W zależności od jakości liści i procesu produkcji sproszkowana matcha dzielona jest na dwa rodzaje: ceremonialny i kulinarny. Herbata przeznaczona do tradycyjnej ceremonii, przygotowana z bardzo młodych liści, jest najwyższej jakości^[3].

Zobacz multimedia związane z tematem: Matcha

Zobacz hasło matcha w Wikisłowniku

• Sencha
• Japońska ceremonia picia herbaty
• Sen no Rikyū

• Sekrety produkcji matcha