Mato Grosso (płaskowyż) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mato Grosso (Chapada de Mato Grosso) – płaskowyż leżący w Brazylii, w północno-zachodniej części Wyżyny Brazylijskiej.

Zajmuje większą część stanu Mato Grosso; rozciąga się od stanu Goiás po Serra dos Parecis, leżące nieopodal granicy z Boliwią^[1]. Wznosi się na wysokość 600–700 m n.p.m., opada wysokimi stopniami na południe ku bagnistej dolinie Pantanal. Pocięty rzekami, które dzielą płaskowyż na stoliwa zwane chapada. Na obrzeżu Mato Grosso miejscami występują silnie rozczłonkowane pasma górskie^[2].

Płaskowyż pokrywają suche lasy kolczaste i sawanny. Wzdłuż rzek rosną lasy galeriowe. Występują złoża diamentów^[2]. W XVII wieku obszar zasiedlali koloniści szukający tu, prócz diamentów, złota; obecnie większe znaczenia od wydobycia surowców ma na Mato Grosso wypas bydła. Wyżynę przecina kilka autostrad. Głównym miastem jest Cuiabá^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b Mato Grosso, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2014-06-22] (ang.).
↑ ^a ^b Encyklopedia Powszechna PWN. T. 3. M-R. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 60.

Zobacz też

Cerrado

[brt-1] Mato Grosso, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2014-06-22] (ang.).

[pwn-2] Encyklopedia Powszechna PWN. T. 3. M-R. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 60.

[1]

[2]