Mechanizm spustowo-uderzeniowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mechanizm spustowo-uderzeniowy.
Mechanizm spustowy:
A – spust,
B – zaczep spustowy.
Mechanizm uderzeniowy:
C – sprężyna uderzeniowa,
D – bijnik.

Mechanizm spustowo-uderzeniowy (także: mechanizm uderzeniowo-spustowy) – w broni palnej określenie stosowane wobec zespołu dwóch współpracujących ze sobą mechanizmów: spustowego i uderzeniowego. Ich współpraca jest na tyle ścisła, że niekiedy uznawane są za jeden mechanizm (stąd nazwa).

Mechanizm spustowy utrzymuje i zwalnia mechanizm uderzeniowy ze stanu napiętego. Zwolniony mechanizm uderzeniowy powoduje natomiast zbicie spłonki przez grot iglicy inicjując tym samym strzał[1]. W niektórych konstrukcjach mechanizm spustowy posiada samonapinacz powodujący napinanie mechanizmu uderzeniowego już w momencie ściągania spustu[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 139.
  2. ↑ Mała Encyklopedia Wojskowa Tom 3 ↓, s. 118-119.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 139. ISBN 83-86028-01-7.
  • Mała Encyklopedia Wojskowa (R-Ż). T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mechanizm_spustowo-uderzeniowy&oldid=73896797”