Mięsień prosty przyśrodkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mięsień prosty przyśrodkowy (łac. musculus rectus medialis) – w anatomii człowieka jeden z mięśni zewnętrznych gałki ocznej, najszerszy z nich. Rozpoczyna się w odcinku przyśrodkowym pierścienia ścięgnistego wspólnego, przyśrodkowo i poniżej kanału wzrokowego, po czym biegnie wzdłuż przyśrodkowej ściany oczodołu, a następnie przyczepia się do twardówki przed równikiem gałki ocznej, 5,5 mm od rogówki^[1][2].

Mięsień prosty przyśrodkowy unerwiony jest przez gałąź dolną nerwu okoruchowego, a unaczyniony przez gałęzie mięśniowe tętnicy ocznej^[1][2].

Obraca biegun gałki ocznej przyśrodkowo (przywodzi). Działa w tym ruchu przeciwnie do mięśnia prostego bocznego^[1][2].