Michał Sumiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michał Sumiński
	; Zdjęcie sprzed 1963
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1915 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	24 grudnia 2011 ; Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	geograf, zoolog, dziennikarz
Narodowość	polska
Rodzice	Stanisław, Janina
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Jan Sumiński (ur. 13 grudnia 1915 w Warszawie, zm. 24 grudnia 2011 tamże^[2]) – polski podróżnik, zoolog, jachtowy kapitan żeglugi wielkiej i dziennikarz, autor książek o tematyce żeglarskiej oraz programu telewizyjnego dla dzieci i młodzieży Zwierzyniec (1968–1988).

Życiorys

Był synem Stanisława i Janiny Sumińskich. Jego ojciec był doktorem zoologii, światowej sławy specjalistą od ważek. Prowadził zajęcia w gimnazjum i na uniwersytecie, gdzie miał służbowe mieszkanie, w którym urodził się Michał Sumiński^[3]. W czasie I wojny światowej, gdy miał 1,5 roku, zmarła jego matka i wychowywały go dalej babcia Helena Sumińska i ciotka Janiszewska w 300-hektarowym majątku Leśniewo koło Ciechanowa^[1]. W wieku lat 10 dostał od ojca pierwszą strzelbę^[3], a w wieku lat 13 przeniósł się na stałe do ojca do Warszawy na dalszą naukę^[1].

W czasie II wojny światowej działał w ruchu oporu^[4]. W 1943 był uwięziony na Pawiaku. Od kwietnia 1943 do stycznia 1945 był więźniem w obozie w Oświęcimiu (nr obozowy 119464), następnie (do maja 1945) więźniem obozu w Mauthausen-Gusen (więzień nr 117307), skąd 5 maja 1945 wyzwoliła go armia amerykańska^[4]. Przebywał potem krótko w Ebensee, gdzie pracował jako buchalter.

Od lipca 1945 do sierpnia 1946 pracował w Pomorskiej Spółce Rybackiej w Bydgoszczy, gdzie zajmował się sprawami mieszkalno-socjalnymi rybaków przybywających na Ziemie Zachodnie. Od sierpnia 1946 do 1949 pracował w Zarządzie Głównym Ligi Morskiej w Warszawie, gdzie pełnił funkcję Głównego Inspektora Wychowania Morskiego. Od 1947 przez kilka lat był też kapitanem jachtu Ligi Morskiej „Generał Zaruski”^[5]. Od 1949 do 1950 był głównym inspektorem wyszkolenia morskiego w Komendzie Głównej POSP. Od 1950 do 1955 zajmował się pracą literacką. Od 1955 do 1958 był kierownikiem działu i zastępcą redaktora naczelnego Rozgłośni „Kraj”. Od 1958 pracował w Polskim Radiu (za kierowanie Redakcją programu zagranicznego „Dla tych, co na morzu” został laureatem Złotego Mikrofonu), a następnie w Telewizji Polskiej, gdzie był (między innymi) kierownikiem redakcji reportaży Redakcji Naczelnej Audycji dla Polaków za Granicą.

Od dziesiątego roku życia był zapalonym myśliwym^[6]. Był autorem popularnego^[7] w latach 70. i 80. programu telewizyjnego dla młodzieży „Zwierzyniec”. Jako gospodarz, w stroju leśniczego, opowiadał o życiu i tajemnicach leśnych, popularyzując zagadnienia przyrodnicze^[6]. Prowadził także spotkania w szkołach o tej tematyce.

Został uhonorowany takimi odznaczeniami jak: odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1964), odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Morza” (1965), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2005)^[8], Order Uśmiechu. Był także honorowym obywatelem Warszawy (2009)^[9].

Pochowany został w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[10] (kw. D31 rząd Tuje grób nr 5)^[11].

Życie prywatne

Był żonaty z Zofią Sumińską, działaczką i popularyzatorką żeglarstwa.

Twórczość

Rejsy bałtyckie (Prasa Wojskowa, 1950)
Wiedza żeglarska (Czytelnik, 1951)
Druga wachta (wespół z Tomaszem Domaniewskim; Książka i Wiedza, 1951)
Żeglarskie zwycięstwo (wespół z Grażyną Wojsznis; ilustr. Jerzy Ostrowski; Nasza Księgarnia, 1951, seria wydawnicza „Biblioteka Harcerza”)
Znad jezior (ilustr. Halina Chrostowska-Piotrowicz; Czytelnik, 1954)
Przez siedem jezior (współautor S. Wysocki; ilustr. Stefan Styczyński; Nasza Księgarnia, 1954)
Gawędy o zwierzętach (ilustr. Wiesław Dojlidko; Egmont Polska, 2001, ISBN 83-237-9899-0)

Filmografia

W filmie fabularnym i serialu telewizyjnym pt. Dziewczyna i chłopak w reż. Stanisława Lotha (1977, ekranizacja powieści Hanny Ożogowskiej) wcielił się w postać wuja tytułowych bohaterów – Tomka i Tosi.
W 1985 zagrał rolę dziennikarza telewizyjnego w filmie Piotra Szulkina pt. Ga, ga. Chwała bohaterom.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Alicja Fidrysiak. Do dziś nie pozbyłem się tęsknoty za Leśniewem.... „Tygodnik Ciechanowski”, 2006-07-01.
↑ Nekrolog. „Gazeta Wyborcza”, 2011-12-25. [zarchiwizowane z adresu 2012-07-15].
↑ ^a ^b Michał Sumiński: Polowałem od dziecka. „Super Express”, 2010-11-08.
↑ ^a ^b Michał Sumiński – historia życia – Po wyjściu z obozu ważyłem 36 kilo. „Super Express”, 2010-10-09.
↑ JerzyJ. Miciński JerzyJ., MarekM. Twardowski MarekM., Księga statków polskich 1918–1945, tom 2, MariaM. Radecka (red.), Gdańsk: Polnord – Oskar, 1997, s. 88–90, ISBN 83-86181-31-1, OCLC 749749877 .
↑ ^a ^b Monika Piątkowska: Potem padał strzał. Michał Sumiński. w: Gazeta Wyborcza – Magazyn nr 2(358) z 13 stycznia 2000.
↑ Michał Sumiński – Niezapomniany Pan Zwierzyniec, polskatimes.pl, 31 grudnia 2011 [dostęp 2018-04-27].
↑ M.P. z 2005 r. nr 73, poz. 996.
↑ Piotr Drozdowicz: Warszawa ma nowych obywateli honorowych. naszemiasto.pl, 2009-07-31. [dostęp 2011-12-27].
↑ Pożegnaliśmy Michała Sumińskiego. TVP Info, 2012-01-03. [dostęp 2012-06-05].
↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

Linki zewnętrzne

Katarzyna Jaraczewska: Myśliwy z okienka. styl.pl, 2016-11-15. [dostęp 2016-11-15].
Michał Sumiński w bazie filmpolski.pl
Michał Sumiński w bazie Filmweb
Michał Sumiński w bazie IMDb (ang.)

[tc-1] Alicja Fidrysiak. Do dziś nie pozbyłem się tęsknoty za Leśniewem.... „Tygodnik Ciechanowski”, 2006-07-01.

[2] Nekrolog. „Gazeta Wyborcza”, 2011-12-25. [zarchiwizowane z adresu 2012-07-15].

[se1-3] Michał Sumiński: Polowałem od dziecka. „Super Express”, 2010-11-08.

[se-4] Michał Sumiński – historia życia – Po wyjściu z obozu ważyłem 36 kilo. „Super Express”, 2010-10-09.

[5] JerzyJ. Miciński JerzyJ., MarekM. Twardowski MarekM., Księga statków polskich 1918–1945, tom 2, MariaM. Radecka (red.), Gdańsk: Polnord – Oskar, 1997, s. 88–90, ISBN 83-86181-31-1, OCLC 749749877 .

[gw-6] Monika Piątkowska: Potem padał strzał. Michał Sumiński. w: Gazeta Wyborcza – Magazyn nr 2(358) z 13 stycznia 2000.

[7] Michał Sumiński – Niezapomniany Pan Zwierzyniec, polskatimes.pl, 31 grudnia 2011 [dostęp 2018-04-27].

[8] M.P. z 2005 r. nr 73, poz. 996.

[9] Piotr Drozdowicz: Warszawa ma nowych obywateli honorowych. naszemiasto.pl, 2009-07-31. [dostęp 2011-12-27].

[10] Pożegnaliśmy Michała Sumińskiego. TVP Info, 2012-01-03. [dostęp 2012-06-05].

[11] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]