Michael Uhrmann – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michael Uhrmann

Michael Uhrmann (Oslo, 2011)
Data i miejsce urodzenia	16 września 1978 Wegscheid
Klub	WSV Rastbüchl
Wzrost	181 cm
Debiut w PŚ	30 grudnia 1994 w Oberstdorfie (39. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	2 grudnia 1995 w Lillehammer (14. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	2 grudnia 2000 w Kuopio (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	17 stycznia 2004 w Zakopanem
Rekord życiowy	226,5 m na Letalnicy w Planicy (20 marca 2005)[1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie złoto Salt Lake City 2002 duża druż. srebro Vancouver 2010 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Lahti 2001 duża druż. srebro Oberstdorf 2005 normalna druż. brąz Lahti 2001 normalna druż. brąz Oslo 2011 normalna druż. Mistrzostwa świata w lotach brąz Tauplitz 2006 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów złoto Gällivare 1995 drużynowo złoto Asiago 1996 indywidualnie złoto Asiago 1996 drużynowo
Inne nagrody
Turniej Nordycki 3. miejsce 2005 Letnie Grand Prix 3. miejsce 2008
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Michael Uhrmann (ur. 16 września 1978 w Wegscheid) – niemiecki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata, brązowy medalista mistrzostw świata w lotach oraz trzykrotny medalista mistrzostw świata juniorów.

W Pucharze Świata zadebiutował 30 grudnia 1994 podczas konkursu w Oberstdorfie, gdzie zajął 39. miejsce. Był to jego jedyny start w sezonie 1994/1995, więc nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. W marcu 1995 wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Gällivare, gdzie wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył złoty medal w konkursie drużynowym. Pierwsze punkty zawodów Pucharu Świata zdobył podczas inauguracji sezonu 1995/1996, 2 grudnia 1995 w Lillehammer, zajmując 14. miejsce. W tym sezonie jeszcze ośmiokrotnie punktował, jednak to właśnie w Lillehammer osiągnął swój najlepszy wynik. W klasyfikacji generalnej zajął 50. miejsce. Na przełomie stycznia i lutego 1996 wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Asiago, gdzie zdobył złote medale zarówno indywidualnie jak i drużynowo.

Kolejne trzy sezony: 1996/1997, 1997/1998 i 1998/1999 zakończył bez zdobycia punktów. Rzadko przechodził kwalifikacje i ani razu nie wszedł do drugiej serii zawodów. Najbliżej zdobycia punktów w tym okresie był 29 listopada 1997 w Lillehammer, gdzie zajął 33. miejsce. Przełom nastąpił w sezonie 1999/2000, który zaczął od zajęcia 10. miejsca w Kuopio (27 listopada 1999). Następnego dnia zajął dopiero 50. miejsce. Do końca cyklu dobre występy przeplatał całkowicie nieudanymi. W tym sezonie jeszcze trzykrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, najlepszy wynik osiągając 6 lutego 2000 w Willingen, gdzie był siódmy. Dało mu to osiemnaste miejsce w klasyfikacji generalnej. Wziął także udział w mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w lutym 2000, zajmując 34. miejsce.

W sezonie 2000/2001 tylko raz pojawił się w czołowej dziesiątce – 2 grudnia 2000 w Kuopio wywalczył swoje pierwsze podium w zawodach PŚ, zajmując trzecie miejsce. W pozostałych startach zajmował jednak przeważnie miejsca w trzeciej dziesiątce, co dało mu 22. miejsce w klasyfikacji generalnej. W sezonie 2001/2002 jego najlepszym wynikiem było ósme miejsce 2 grudnia 2001 w Titisee-Neustadt. W międzyczasie wziął udział w mistrzostwach świata w Lahti w lutym 2001, gdzie indywidualnie był trzynasty na dużej skoczni, a na normalnym obiekcie nie startował. Natomiast w obu konkursach drużynowych zdobywał medale: złoty na dużej oraz brązowy na normalnej. Rok później, podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City był ósmy na normalnym obiekcie oraz szesnasty na dużym. W konkursie drużynowym wspólnie ze Svenem Hannawaldem, Stephanem Hocke i Martinem Schmittem wywalczył złoty medal olimpijski, wyprzedzając reprezentantów Finlandii, którzy zajęli drugie miejsce o 0,1 punktu. W 2002 odbyły się także mistrzostwa świata w lotach w Harrachovie, gdzie Uhrmann był trzynasty.

We wszystkich swoich startach sezonu 2002/2003 zdobywał punkty. Najlepiej zaprezentował się w konkursach w Trondheim (7 i 8 grudnia 2002). W pierwszym z konkursów zajął trzecie miejsce za Martinem Höllwarthem oraz Sigurdem Pettersenem, a w drugim konkursie był drugi, ulegając tylko Pettersenowi. W pozostałych startach tego sezonu sześciokrotnie plasował się w pierwszej dziesiątce zawodów, jednak na podium już nie stawał. W lutym 2003 wystartował na mistrzostwach świata w Val di Fiemme, gdzie był dziewiąty na dużej skoczni oraz trzynasty na normalnej. W zawodach drużynowych Niemcy przegrali walkę o brązowy medal z Norwegami i ostatecznie zajęli czwarte miejsce.

W sezonie 2003/2004, gdy niemiecka reprezentacja przeżywała kryzys, Uhrmann stał się niespodziewanym liderem drużyny. Wtedy też, 17 stycznia 2004 w Zakopanem wygrał pierwszy w karierze konkurs Pucharu Świata, wyprzedzając bezpośrednio Adama Małysza i Bjørna Einara Romørena. Było to jego jedyne podium w tym sezonie. W klasyfikacji końcowej 52. edycji Turnieju Czterech Skoczni był siódmy po tym, jak zajął czwarte miejsce w Oberstdorfie, siódme w Garmisch-Partenkirchen, jedenaste w Innsbrucku i dziewiąte w Bischofshofen. Na mistrzostwach świata w lotach w Planicy w 2004 indywidualnie był dziesiąty, a razem z kolegami z reprezentacji zajął czwarte miejsce, po przegranej walce o brązowy medal z Austriakami. W klasyfikacji generalnej zajął 14. miejsce.

Rywalizację w sezonie 2004/2005 zaczął od zajęcia ósmego miejsca w Ruce. W sześciu kolejnych konkursach punktował, chociaż nie plasował się w czołówce. Podczas 53. Turnieju Czterech Skoczni był ósmy w Oberstdorfie i Innsbrucku, piąty w Garmisch-Partenkirchen oraz trzynasty w Bischofshofen, co dało mu ósme miejsce w klasyfikacji końcowej. W Willingen i Zakopanem zajmował 4. miejsca, a później wrócił na podium zawodów pucharowych, zajmując drugie miejsce w Pragelato. Był to ostatni konkurs indywidualny przed mistrzostwami świata w Oberstdorfie. Na mistrzostwach tych indywidualnie Uhrmann był szesnasty na normalnej skoczni oraz czternasty na dużej. Brał także udział w obu konkursach drużynowych, zdobywając srebrny medal na normalnym obiekcie wraz z Michaelem Neumayerem, Georgiem Späthem i Martinem Schmittem. Na dużej skoczni Niemcy zajęli piąte miejsce. Po mistrzostwach odbyła się dziewiąta edycja Turnieju Nordyckiego, w której Uhrmann zajął trzecie miejsce, mimo iż w konkursach na podium stał tylko raz – 13 marca 2005 w Oslo zajął trzecie miejsce za zwycięzcą turnieju – Mattim Hautamäkim oraz Bjørnem Einarem Romørenem. Na zakończenie sezonu wziął udział w lotach w Planicy, gdzie ustanowił swój rekord życiowy, osiągając 226,5 metra. W klasyfikacji generalnej znalazł się na dziewiątym miejscu.

Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 2005/2006, kiedy zajął ósme miejsce w klasyfikacji generalnej. Łącznie jedenaście razy znajdował się w czołowej dziesiątce, w tym czterokrotnie stawał na podium. Zaczął od trzeciego miejsca w pierwszym konkursie cyklu, 26 listopada 2005 w Ruce, następnie był drugi 10 grudnia w Harrachovie, ustępując tylko Andreasowi Küttelowi oraz 18 grudnia w Engelbergu, gdzie lepszy był tylko Jakub Janda. Kolejnym sukcesem był brązowy medal w konkursie drużynowym zdobyty na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz. Na tych samych mistrzostwach zajął piąte miejsce w konkursie indywidualnym. Po konkursach w Zakopanem i Willingen, gdzie plasował się na przełomie pierwszej i drugiej dziesiątki nadeszły igrzyska olimpijskie w Turynie. W konkursach indywidualnych był szesnasty na dużej skoczni, a na normalnym obiekcie zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal z Roarem Ljøkelsøyem o zaledwie 0,5 punktu. Czwarte miejsce zajął także w konkursie drużynowym. W pierwszym indywidualnym konkursie PŚ po igrzyskach, 6 marca 2006 w Lahti zajął trzecie miejsce za Janne Happonenem i Jakubem Jandą. W pięciu pozostałych konkursach sezonu zajmował miejsca w połowie drugiej dziesiątki.

W sezonie 2006/2007 w zawodach pucharowych trzykrotnie stawał na podium. Najpierw w dwóch konkursach w Oberstdorfie, 27 i 28 stycznia 2007 był odpowiednio trzeci za Małyszem i Thomasem Morgensternem, a następnego dnia wygrał. Było to jego ostatnie zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata. Na podium stanął także 10 lutego 2007 w Willingen, gdzie był drugi, ulegając tylko Andersowi Jacobsenowi. Uhrmann znalazł się w kadrze Niemiec na mistrzostwami świata w Sapporo, gdzie na jednym z treningów upadł i doznał złamania kości śródstopia, co wykluczyło Niemca z mistrzostw i reszty sezonu, który zakończył na dziesiątym miejscu w klasyfikacji generalnej^[2].

W sezonach 2007/2008, 2008/2009 i 2009/2010 ani razu nie stanął na podium, a swój najlepszy wynik osiągnął 28 listopada 2009 w Ruce, gdzie był czwarty. Z tych trzech sezonów najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 2009/2010, kiedy zajął 12. miejsce w klasyfikacji generalnej. W tym czasie wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie w 2008, mistrzostwach świata w Libercu w 2009 oraz igrzyskach olimpijskich w Vancouver w 2010. Z dwóch pierwszych imprez nie przywiózł medalu, indywidualnie zajmując miejsca w połowie drugiej dziesiątki. Lepiej wypadł na kanadyjskich igrzyskach. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na normalnej skoczni Uhrmann zajmował drugie miejsce za Simonem Ammannem i o 0,5 punktu wyprzedzał Adama Małysza. W drugiej kolejce po nieco słabszym skoku spadł jednak na piąte miejsce, za Małysza, Gregora Schlierenzauera i Janne Ahonena. W konkursie indywidualnym na dużej skoczni zajął 25. miejsce. Natomiast w konkursie drużynowym wraz z Michaelem Neumayerem, Andreasem Wankiem i Martinem Schmittem wywalczył srebrny medal olimpijski. W lecie 2008 zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej piętnastej edycji Letniego Grand Prix w skokach.

W pierwszej połowie sezonu 2010/2011 pięciokrotnie nie zdobywał punktów, jednak 3 stycznia 2011 w Innsbrucku zajął ósme miejsce. Od stycznia 2011 pięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce. 23 stycznia 2011 podczas konkursu w Zakopanem po raz ostatni w karierze stanął na podium, ulegając tylko Kamilowi Stochowi i Tomowi Hilde. 2 lutego 2011 w Klingenthal był bliski kolejnego zwycięstwa w Pucharze Świata. W pierwszej serii konkursu uzyskał 146,5 m, ustanawiając tym samym nowy rekord skoczni Vogtland Arena i prowadził z przewagą ponad 10 punktów nad Romanem Koudelką i Thomasem Morgensternem. W drugiej serii skok na odległość 115,0 m zepchnął go na trzynaste miejsce. Konkurs ostatecznie wygrał Stoch, który uzyskał 136,5 m. Wystartował także na mistrzostwach świata w Oslo, gdzie indywidualnie był jedenasty na normalnej skoczni oraz szósty na dużej. W konkursach drużynowych razem ze Schmittem, Neumayerem i Severinem Freundem zdobył brązowy medal na normalnej skoczni, a na dużej Niemcy przegrali walkę o trzecie miejsce ze Słoweńcami o 0,7 punktu. Na początku marca 2011 ogłosił, że zakończy karierę sportową po sezonie 2010/2011^[3].

Mieszka w Breitenbergu, z zawodu jest policjantem.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
8.	10 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia normalna indywidualnie	198,8 pkt	24,0 pkt	Simon Ammann
16.	13 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia duża indywidualnie	232,4 pkt	49,0 pkt	Simon Ammann
1.	14 lutego	2002	Salt Lake City	Skocznia duża drużynowo[a]	974,4 pkt	–
4.	12 lutego	2006	Turyn	Skocznia normalna indywidualnie	264,0 pkt	2,5 pkt	Lars Bystøl
16.	18 lutego	2006	Turyn	Skocznia duża indywidualnie	214,9 pkt	62,0 pkt	Thomas Morgenstern
4.	20 lutego	2006	Turyn	Skocznia duża drużynowo[b]	922,6 pkt	61,4 pkt	Austria
5.	13 lutego	2010	Vancouver	Skocznia normalna indywidualnie	262,5 pkt	14,0 pkt	Simon Ammann
25.	20 lutego	2010	Vancouver	Skocznia duża indywidualnie	202,7 pkt	80,9 pkt	Simon Ammann
2.	22 lutego	2010	Vancouver	Skocznia duża drużynowo[c]	1035,8 pkt	72,1 pkt	Austria

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
13.	19 lutego	2001	Lahti	Skocznia duża indywidualnie	213,5 pkt	62,8 pkt	Martin Schmitt
1.	21 lutego	2001	Lahti	Skocznia duża drużynowo[d]	939,8 pkt	–
3.	23 lutego	2001	Lahti	Skocznia normalna drużynowo[d]	911,5 pkt	42,0 pkt	Austria
9.	22 lutego	2003	Val di Fiemme	Skocznia duża indywidualnie	249,4 pkt	39,6 pkt	Adam Małysz
4.	23 lutego	2003	Val di Fiemme	Skocznia duża drużynowo[e]	963,3 pkt	83,3 pkt	Finlandia
13.	28 lutego	2003	Val di Fiemme	Skocznia normalna indywidualnie	240,0 pkt	39,0 pkt	Adam Małysz
16.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Skocznia normalna indywidualnie	240,5 pkt	15,5 pkt	Rok Benkovič
2.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Skocznia normalna drużynowo[b]	964,0 pkt	6,5 pkt	Austria
14.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Skocznia duża indywidualnie	268,0 pkt	45,2 pkt	Janne Ahonen
5.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Skocznia duża drużynowo[f]	985,6 pkt	151,7 pkt	Austria
15.	21 lutego	2009	Liberec	Skocznia normalna indywidualnie	250,5 pkt	31,5 pkt	Wolfgang Loitzl
17.	27 lutego	2009	Liberec	Skocznia duża indywidualnie	122,1 pkt	19,2 pkt	Andreas Küttel
10.	28 lutego	2009	Liberec	Skocznia duża drużynowo[g]	427,4 pkt	606,9 pkt	Austria
11.	26 lutego	2011	Oslo	Skocznia normalna indywidualnie	231,2 pkt	38,0 pkt	Thomas Morgenstern
3.	27 lutego	2011	Oslo	Skocznia normalna drużynowo[h]	968,2 pkt	57,3 pkt	Austria
6.	3 marca	2011	Oslo	Skocznia duża indywidualnie	264,0 pkt	13,5 pkt	Gregor Schlierenzauer
4.	5 marca	2011	Oslo	Skocznia duża drużynowo[i]	451,9 pkt	48,1 pkt	Austria

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
34.	13 lutego	2000	Vikersund	Loty indywidualnie	97,8 pkt	439,0 pkt	Sven Hannawald
13.	10 marca	2002	Harrachov	Loty indywidualnie	309,4 pkt	86,9 pkt	Sven Hannawald
10.	22 lutego	2004	Planica	Loty indywidualnie	778,9 pkt	53,2 pkt	Roar Ljøkelsøy
4.	22 lutego	2004	Planica	Loty drużynowo[e]	1606,4 pkt	105,4 pkt	Norwegia
5.	14 stycznia	2006	Tauplitz	Loty indywidualnie	721,3 pkt	66,7 pkt	Roar Ljøkelsøy
3.	15 stycznia	2006	Tauplitz	Loty drużynowo[j]	1365,0 pkt	132,9 pkt	Norwegia
19.	23 lutego	2008	Oberstdorf	Loty indywidualnie	709,0 pkt	126,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
4.	24 lutego	2008	Oberstdorf	Loty drużynowo[b]	1361,7 pkt	191,6 pkt	Austria
19.	20 marca	2010	Planica	Loty indywidualnie	745,7 pkt	190,1 pkt	Simon Ammann
7.	21 marca	2010	Planica	Loty drużynowo[k]	1332,9 pkt	308,5 pkt	Austria

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
1.	1 marca	1995	Gällivare	Skocznia normalna drużynowo[l]	855,0 pkt (214,5 pkt)	–
22.	4 marca	1995	Gällivare	Skocznia normalna indywidualnie	200,5 pkt	55,5 pkt	Tommy Ingebrigtsen
1.	31 stycznia	1996	Asiago	Skocznia normalna drużynowo[m]	861,5 pkt (232,0 pkt)	–
1.	4 lutego	1996	Asiago	Skocznia normalna indywidualnie	266,5 pkt	–

Sezon	Miejsce[4]
1995/1996	50.
1999/2000	18.
2000/2001	22.
2001/2002	28.
2002/2003	15.
2003/2004	14.
2004/2005	9.
2005/2006	8.
2006/2007	10.
2007/2008	27.
2008/2009	18.
2009/2010	12.
2010/2011	21.

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	razem
1994/1995	-	-	-	-
1995/1996	-	-	-	-
1996/1997	-	-	-	-
1997/1998	-	-	-	-
1998/1999	-	-	-	-
1999/2000	-	-	-	-
2000/2001	-	-	1	1
2001/2002	-	-	-	-
2002/2003	-	1	1	2
2003/2004	1	-	-	1
2004/2005	-	1	1	2
2005/2006	-	2	2	4
2006/2007	1	1	1	3
2007/2008	-	-	-	-
2008/2009	-	-	-	-
2009/2010	-	-	-	-
2010/2011	-	-	1	1
suma	2	5	7	14

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	2 grudnia	2000	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	116,0 m	–	107,3 pkt	3.	3,8 pkt	Matti Hautamäki
2.	7 grudnia	2002	Trondheim	Granåsen	K-120	HS-131	128,5 m	132,0 m	266,9 pkt	3.	1,1 pkt	Martin Höllwarth
3.	8 grudnia	2002	Trondheim	Granåsen	K-120	HS-131	128,5 m	132,0 m	260,9 pkt	2.	2,6 pkt	Sigurd Pettersen
4.	17 stycznia	2004	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	134,0 m	126,5 m	270,9 pkt	1.	–
5.	11 lutego	2005	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	126,5 m	129,0 m	239,4 pkt	2.	23,7 pkt	Matti Hautamäki
6.	13 marca	2005	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	124,5 m	127,5 m	270,6 pkt	3.	10,8 pkt	Matti Hautamäki
7.	26 listopada	2005	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,5 m	137,0 m	294,3 pkt	3.	11,3 pkt	Robert Kranjec
8.	10 grudnia	2005	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	138,0 m	127,5 m	274,9 pkt	2.	14,6 pkt	Andreas Küttel
9.	18 grudnia	2005	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	128,5 m	128,5 m	246,1 pkt	2.	6,1 pkt	Jakub Janda
10.	5 marca	2006	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	120,5 m	131,0 m	266,1 pkt	3.	4,2 pkt	Janne Happonen
11.	27 stycznia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	121,5 m	134,0 m	258,9 pkt	3.	24,2 pkt	Adam Małysz
12.	28 stycznia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	140,5 m	129,0 m	285,1 pkt	1.	–
13.	10 lutego	2007	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	144,0 m	140,0 m	276,2 pkt	2.	6,9 pkt	Anders Jacobsen
14.	23 stycznia	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	120,0 m	131,5 m	246,8 pkt	3.	7,2 pkt	Kamil Stoch

Źródło[5]
Sezon 1994/1995
																					punkty
-	-	39	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1995/1996
																												punkty
14	28	29	16	q	-	-	30	22	20	42	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	30	18	73
Sezon 1996/1997
																									punkty
q	q	q	-	-	-	38	q	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1997/1998
																											punkty
33	49	q	q	-	-	-	45	48	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1998/1999
																													punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	42	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1999/2000
																										punkty
10	50	27	26	22	37	46	12	15	q	27	10	15	27	11	8	12	7	49	31	31	18	42	27	13	41	283
Sezon 2000/2001
																					punkty
q	3	25	28	25	31	33	24	17	12	19	25	42	20	25	32	23	26	24	21	30	184
Sezon 2001/2002
																						punkty
21	32	31	8	20	q	32	37	37	20	38	20	22	31	15	39	-	-	9	27	18	25	152
Sezon 2002/2003
																											punkty
6	5	3	2	5	13	11	25	15	26	18	30	40	34	37	-	-	-	19	23	25	49	16	10	6	8	12	516
Sezon 2003/2004
																							punkty
26	24	5	30	8	4	7	11	9	14	13	1	16	29	14	33	12	14	10	20	33	15	25	501
Sezon 2004/2005
																												punkty
8	11	21	11	26	29	12	9	8	5	8	13	4	12	7	16	11	10	4	-	-	2	6	9	5	3	14	8	804
Sezon 2005/2006
																						punkty
4	3	4	14	2	9	2	9	7	24	12	-	-	12	10	10	3	14	12	18	13	18	681
Sezon 2006/2007
																								punkty
66	44	12	17	10	15	9	10	10	9	46	3	1	12	9	5	2	-	-	-	-	-	-	-	524
Sezon 2007/2008
																											punkty
25	21	38	-	-	20	6	35	38	44	q	-	-	29	16	18	32	38	-	-	23	30	29	14	10	14	16	185
Sezon 2008/2009
																											punkty
21	11	15	6	20	31	10	10	14	16	8	21	15	15	6	15	17	-	-	-	-	38	49	21	18	32	30	354
Sezon 2009/2010
																							punkty
4	15	10	21	24	5	50	38	12	13	14	11	-	-	9	13	9	9	10	6	38	18	41	424
Sezon 2010/2011
																										punkty
q	23	42	45	27	48	41	19	15	8	16	-	-	5	9	16	10	3	33	13	8	-	-	-	-	-	314
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce	Źr.
1994/1995	68.	[6]
1995/1996	31.	[7]
1996/1997	64.	[4]
1997/1998	58.
1999/2000	24.
2000/2001	27.
2001/2002	22.
2002/2003	18.
2003/2004	7.
2004/2005	8.
2005/2006	11.
2006/2007	9.
2007/2008	46.
2008/2009	12.
2009/2010	28.
2010/2011	11.

Sezon	Miejsce	Źr.
2000	22.	[8]
2001	26.	[9]
2002	18.	[4]
2003	10.
2004	22.
2005	3.
2006	10.
2008	15.
2009	25.
2010	24.

Sezon	Miejsce[4]
2000/2001	30.
2008/2009	28.
2009/2010	11.
2010/2011	30.

Sezon	Miejsce[10]
1995	40.
1996	24.
1998	31.
1999	23.
2000	16.
2001	19.
2002	38.
2003	30.
2004	28.
2005	14.
2006	17.
2008	3.
2009	30.
2010	25.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	3 września	2005	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-125	HS-140	133,0 m	138,0 m	269,8 pkt	3.	3,3 pkt	Andreas Küttel
2.	30 sierpnia	2008	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	122,0 m	133,0 m	255,5 pkt	2.	12,0 pkt	Gregor Schlierenzauer
3.	30 sierpnia	2008	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	121,5 m	131,0 m	252,5 pkt	2.	6,4 pkt	Gregor Schlierenzauer

Źródło[5]
1995
				punkty
-	-	30	33	382,8
1996
					punkty
19	22	28	17	26	43
1997
					punkty
-	-	36	-	-	0
1998
						punkty
26	36	q	12	-	-	27
1999
					punkty
23	33	33	20	13	39
2000
								punkty
15	21	q	18	27	8	9	7	140
2001
							punkty
q	8	19	47	13	25	16	85
2002
						punkty
31	35	23	-	-	16	23
2003
				punkty
23	31	-	16	23
2004
							punkty
12	12	32	-	26	-	-	49
2005
								punkty
16	25	13	8	-	3	-	-	133
2006
										punkty
16	-	-	8	9	-	-	-	18	9	118
2008
										punkty
10	12	9	4	2	2	-	-	5	17	346
2009
									punkty
23	23	20	50	21	20	-	-	20	59
2010
									punkty
5	-	-	14	15	-	-	-	27	83
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce	Źr.
2006	34.	[11]
2008	5.	[12]
2009	19.	[13]
2010	42.	[14]

Sezon	Miejsce[5]
1995/1996	240.
1996/1997	46.
1997/1998	16.
1998/1999	6.
1999/2000	90.

1. Ruhpolding – 9 lutego 1997 (1. miejsce)
2. Courchevel – 14 marca 1998 (1. miejsce)
3. Schönwald – 28 lutego 1999 (3. miejsce)
4. Kuusamo – 28 marca 1999 (3. miejsce)
5. Villach – 17 lipca 1999 (3. miejsce)
6. Villach – 18 lipca 1999 (3. miejsce)

Źródło[5]
Sezon 1995/1996
																																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	23	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	8
Sezon 1996/1997