Michaił Malinin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michaił Malinin

ихаил Сергеевич Малинин

generał armii
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1899 Połutino, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	24 stycznia 1960 Moskwa, Rosyjska FSRR
Przebieg służby
Lata służby	1919–1960
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	szef sztabu – z-ca nacz. d-cy Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, szef Głównego Zarządu Operacyjnego – I z-ca szefa SG RKKA
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji; II wojna światowa: wojna zimowa bitwa pod Moskwą bitwa stalingradzka bitwa na łuku kurskim operacja pomorska operacja berlińska
Odznaczenia

Michaił Siergiejewicz Malinin, ros. Михаил Сергеевич Малинин (ur. 16 grudnia^?/28 grudnia 1899 we wsi Połutino, zm. 24 stycznia 1960 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał armii, szef sztabu – zastępca głównodowodzącego Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, szef Głównego Zarządu Operacyjnego – I zastępca szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, Bohater Związku Radzieckiego (1945), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 3. i 4. kadencji.

Urodził się we wsi Połutino, w rejonie antropowskim obwodu kostromskiego, w biednej rodzinie chłopskiej. Ukończył dwie klasy szkoły średniej. Następnie pracował w lesie jako drwal. Członek WKP(b) od 1931.

Służbę w Armii Czerwonej rozpoczął w 1919. Uczestnik wojny domowej. W 1919 jako szeregowy w 6 zapasowym pułku strzelców brał udział w tłumieniu wystąpień kontrrewolucyjnych w pow. kostromskim.

W 1922 ukończył II Moskiewską Oficerską Szkołę Piechoty. W latach 1922–1928 pełnił służbę w jednostkach wojskowych Moskiewskiego Okręgu Wojskowego – był dowódcą plutonu, zastępcą dowódcy kompanii, komendantem pułkowej szkoły podoficerskiej i dowódcą batalionu w 42 pułku strzeleckim. W 1931 ukończył studia w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego. Po ukończeniu studiów był szefem sztabu 219 pułku strzeleckim, szefem wydziału w sztabie 45 Dywizji Strzeleckiej i szefem oddziału sztabu korpusu zmechanizowanego w Uralskim Okręgu Wojskowym. W 1933 ukończył wyższy kurs akademicki w Akademii Motoryzacji i Mechanizacji ACz. W latach 1933–1937 służył w Zabajkalskim Okręgu Wojskowym na stanowiskach: szefa sztabu 20 Samodzielnej Brygady Zmechanizowanej, szefa oddziału w sztabie Okręgu Wojskowego i dowódcy 32 Brygady Zmechanizowanej. Od 1938 w szkolnictwie wojskowym: był wykładowcą taktyki, starszym wykładowcą taktyki wojsk pancernych, kierownikiem kursu taktycznego na Leningradzkich kursach doskonalenia wyższych kadr dowódczych wojsk pancernych. Następnie w latach 1939–1940 brał udział w wojnie zimowej z Finlandią jako szef oddziału operacyjnego sztabu 9 Armii oraz zastępca szefa sztabu 9 Armii do spraw tyłów. Latem 1940 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 7 Korpusu Zmechanizowanego Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, funkcję tę pełnił do rozpoczęcia wojny z Niemcami.

Od czerwca 1941 na Froncie Zachodnim był szefem sztabu 16 Armii do 16 lipca 1942. Następnie był szefem sztabu szeregu Frontów: Briańskiego – od 20 lipca do 27 września 1942, Dońskiego – od 30 września 1942 do 15 lutego 1943, Centralnego – od 15 lutego do 20 października 1943, Białoruskiego – od 20 października 1943 do 23 lutego 1944 i od 6 – do 16 kwietnia 1944, 1 Białoruskiego – od 24 lutego do 5 kwietnia 1944 oraz od 16 kwietnia 1944 do 10 czerwca 1945. Na tych odpowiedzialnych stanowiskach on brał udział w przygotowaniu i przeprowadzeniu operacji rozbicia niemieckich wojsk pod Stalingradem, Kurskiem oraz w operacjach: Białoruskiej, Warszawsko-Poznańskiej, Zachodniopomorskiej i Berlińskiej. 20 grudnia 1942 awansował na stopień generała porucznika, a 18 września 1943 – na stopień generała pułkownika.

Postanowieniem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 29 maja 1945 – za umiejętne dowodzenie wojskami frontów oraz przejawione w tym czasie męstwo i bohaterstwo nadano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego wraz z wręczeniem Orderu Lenina i medalu Złota Gwiazda (nr 6456).

Po zakończeniu wojny – w latach 1945–1948 był szefem sztabu – zastępcą głównodowodzącego Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. W latach 1948–1950 pełni funkcję szefa sztabu głównego i zastępcy Głównodowodzącego Wojsk Lądowych. Od 1950 był zastępcą Głównego Inspektora, następnie Głównym Inspektorem Armii Radzieckiej. Od 1952 do 1960 był szefem Głównego Zarządu Operacyjnego – I zastępcą szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. Pełniąc służbę na tym stanowisku koordynował działania wojsk radzieckich biorących udział w interwencji na Węgrzech jesienią 1956.

3 sierpnia 1953 awansował na stopień generała armii.

Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 3. i 4. kadencji. Był zastępcą członka Komitetu Centralnego KPZR w latach 1952–1956 oraz członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej KPZR w latach 1956–1960.

Zmarł 24 stycznia 1960 w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

• Medal „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego (29 maja 1945)
• Order Lenina – czterokrotnie (1942, 1945, 1945, 1959)
• Order Czerwonego Sztandaru – trzykrotnie (1943, 1944, 1950)
• Order Suworowa I stopnia – dwukrotnie (1944, 1945)
• Order Kutuzowa I stopnia – dwukrotnie (1943, 1956 – za interwencję na Węgrzech)
• Order Suworowa II stopnia (1943)
• Order Czerwonej Gwiazdy (1940 – za kampanię fińską)
• Medal za Obronę Moskwy
• Medal „Za obronę Stalingradu”
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
• Medal „Za Zdobycie Berlina”
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (Polska)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (Polska)
• Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania)

• BolesławB. Potyrała BolesławB., HieronimH. Szczegóła HieronimH., Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935–1991, Zielona Góra: Wyd. WSP im. Tadeusza Kotarbińskiego, 1997, ISBN 83-86832-23-1, OCLC 835148265 . Brak numerów stron w książce
• BolesławB. Potyrała BolesławB., WładysławW. Szlufik WładysławW., Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940–1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC 831020923 . Brak numerów stron w książce
• Mała Encyklopedia Wojskowa, t. II, Wyd. MON, Warszawa 1971
• Encyklopedia II wojny światowej, Wyd. MON, Warszawa 1975
• (ros.) Radziecka Encyklopedia Wojskowa, t. III, Moskwa
• (ros.) Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 15, s. 285, Moskwa 1969–1978
• (ros.) Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986
• (ros.) "Krasnaja Zwiezda", 26 stycznia 1960, s. 2.
• Михаил Сергеевич Малинин – Герои страны (ros.)
• Михаил Сергеевич Малинин – Проект ХРОНОС (ros.)