Michaił Woskriesienski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michaił Woskriesienski
Ilustracja
Michaił Woskriesienski w 2021
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1935
Berdiańsk

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianista, pedagog

Odznaczenia
Ludowy Artysta RFSRR Zasłużony Artysta RFSRR
Order Przyjaźni Złote Promienie ze Wstęgą Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia)
Strona internetowa

Michaił Siergiejewicz Woskriesienski (ros. Михаил Сергеевич Воскресенский, ur. 25 czerwca 1935 w Berdiańsku) – rosyjski pianista i pedagog muzyczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Michaił Woskriesienski studiował w Konserwatorium Moskiewskim pod kierownictwem Lwa Oborina, laureata pierwszej nagrody na pierwszym Konkurskie Chopinowskim w Warszawie w roku 1927.

W Międzynarodowym Konkurskie im. Schumanna w Berlinie zajął trzecie miejsce (wspólnie z Lidią Grychtołówną). Również zajął trzecie miejsce na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Van Cliburna w Fort Worth, Teksas w roku 1962.

Był pierwszym wykonawcą II Koncertu Fortepianowego Dmitrija Szostakowicza poza granicami ZSRR na festiwalu „Praska Wiosna” (Pražské jaro)

W roku 1966 został odznaczony tytułem Zasłużonego Artysty ZSRR, a w roku 1989 tytułem Ludowego Artysty RFSRR.

Michaił Woskriesienski został powołany w roku 2011 na stanowisko profesora Konserwatorium Moskiewskiego, w latach 2001-2004 profesorem gościnnym japońskiej uczelni muzycznej Tōhō Gakuen w Chōfu. Naucza również gościnnie w Juilliard School w Nowym Jorku.

W roku 2011 zasiadał w jury 14. Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie.

W 2022 roku wyemigrował z Rosji do Stanów Zjednoczonych, deklarując sprzeciw wobec rosyjskiej agresji militarnej na Ukrainę.[1]

Repertuar

[edytuj | edytuj kod]

Do repertuaru pianistycznego Woskriesienskiego należą m.in. 32 sonaty fortepianowe Beethovena, utwory fortepianowe Chopina oraz ponad 50 koncertów fortepianowych. Występował też z kwartetem im. Borodina oraz z dyrygentami, jak Charles Dutoit, Kurt Masur, Stanisław Skrowaczewski i Franz Konwitschny.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]