Mieczysław Jerzy Künstler – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Jerzy Künstler (ur. 26 marca 1933 w Słupcy, zm. 27 grudnia 2007 w Warszawie^[1]) – polski językoznawca, sinolog, znawca języków i kultury chińskiej.

Jego rodzicami byli Antoni Władysław Künstler (1901-1975) i Janina Künstler, z d. Kicka (1899-1975). Oboje pracowali jako nauczyciele^[1].

Po II wojnie światowej znalazł się z rodzicami w Jeleniej Górze, tam ukończył miejscowe liceum. W 1951 rozpoczął studia językoznawcze na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, ukończył je w 1956, pracę magisterską Morfologia czasownika we współczesnym języku chińskim napisał pod kierunkiem Janusza Chmielewskiego^[2]. Jeszcze w czasie studiów został zatrudniony na macierzystej uczelni, w Katedrze Sinologii, równocześnie współpracował z Pracownią Słownika Chińsko-Polskiego w Zakładzie Orientalistyki Polskiej Akademii Nauk^[1][2]. W latach 1956–1958 przebywał w Chinach, najpierw jako stypendysta na Uniwersytecie Pekińskim, następnie jako lektor w Pekińskim Instytucie Języka Rosyjskiego^[1][2]. W 1960 przez dziesięć miesięcy przebywał na stypendium w École pratique des hautes études w Paryżu. W 1962 obronił pracę doktorską Les formations adverbiales a quasi-suffixe en Chinois archaique et dans la langue de l’epoque des Han napisaną pod kierunkiem Janusza Chmielewskiego. W 1969 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Ma Jong – vie et oeuvre. W 1971 został mianowany docentem, w 1978 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1986 tytuł profesora zwyczajnego^[1].

Od 1956 był członkiem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, od 1960 Polskiego Towarzystwa Językoznawczego^[1], od 1972 członkiem Komitetu Nauk Orientalistycznych Polskiej Akademii Nauk (w latach 1993–2006 jego przewodniczącym)^[1], od 1983 członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego^[1][2], od 1987 członkiem Światowego Stowarzyszenia Studiów Sinologicznych (od 1997 jego przewodniczącym)^[2]. Był także członkiem komitetów redakcyjnych „Rocznika Orientalistycznego” oraz serii „Prace Orientalistyczne”^[1].

Był autorem ponad dwustu prac poświęconych językom, historii, cywilizacji i kulturze Chin, w tym ok. trzydziestu książek^[1]. Przełożył też kilka utworów klasycznej literatury chińskiej (najważniejsze, wraz z zespołem: Dialogi konfucjańskie), a także kilka prac radzieckich i zachodnich sinologów.

W 1976 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1979 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A17-1-24)^[3].

• Rozmówki polsko-chińskie: ze słownikiem, 1966
• Ma Jong. Vie et oeuvre, 1969
• Pismo chińskie, 1970
• Pierwsze wieki cesarstwa chińskiego, tom 219 serii wydawniczej Omega, 1972, 2007
• Aforyzmy chińskie, 1977
• Sprawa Konfucjusza, 1983
• Mitologia chińska, 1985, 2001
• Tradycje architektury chińskiej, 1986
• Pekin, 1991
• Sztuka Chin, 1991
• Dzieje kultury chińskiej, 1994
• Mały słownik sztuki chińskiej, 1996
• Języki chińskie, 2000