Mieczysław Nowicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Nowicki

Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1951 Piątek
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie srebro Montreal 1976 kolarstwo (jazda na czas druż.) brąz Montreal 1976 kolarstwo (start wspólny ind.) Mistrzostwa świata złoto Yvoir 1975 (druż. na czas) brąz San Cristóbal 1977 (druż. na czas)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Paweł Nowicki (ur. 26 stycznia 1951 w Piątku) – polski polityk, kolarz szosowy i torowy, dwukrotny medalista olimpijski oraz dwukrotny medalista szosowych mistrzostw świata.

Był związany z łódzkimi klubami – Społem i Włókniarzem. Na początku kariery specjalizował się kolarstwie torowym. W tej dyscyplinie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Monachium w 1972 roku, gdzie wraz z drużyną zajął czwarte miejsce w wyścigu na dochodzenie, a w wyścigu indywidualnym odpadł w eliminacjach. Czterokrotnie startował w mistrzostwach świata, zajmując między innymi: czwarte miejsca w drużynowym wyścigu na dochodzenie na MŚ w San Sebastián (1973), piąte na MŚ w San Leicester (1970), miejsca 5-8 na MŚ w Varese (1971) oraz ósme na MŚ w Antwerpii (1969). Na MŚ w Varese wystąpił też w indywidualnym wyścigu na dochodzenie, ale odpadł w eliminacjach. Był także dwukrotnie indywidualnym mistrzem Polski w tej konkurencji (1970, 1972) i dwukrotnie drużynowym (1970, 1974). Następnie przekwalifikował się i szybko awansował do reprezentacji narodowej w kolarstwie szosowym.

Na mistrzostwach świata w Yvoir w 1975 roku wspólnie z Tadeuszem Mytnikiem, Ryszardem Szurkowskim i Stanisławem Szozdą zwyciężył w drużynowej jeździe na czas. Rok później drużyna w składzie: Tadeusz Mytnik, Mieczysław Nowicki, Stanisław Szozda, Ryszard Szurkowski zdobyła srebrny medal podczas igrzysk olimpijskich w Montrealu. Nowicki dołożył do tego brąz w wyścigu indywidualnym. W 1977 sięgnął w szosowym wyścigu drużynowym po brązowy medal na mistrzostwach świata w San Cristóbal. Zajął też 41. miejsce w wyścigu ze startu wspólnego na MŚ w Montrealu (1974), a rok później został zdyskwalifikowany.

Trzykrotnie sięgał po tytuł szosowego wicemistrza Polski (1970 – jazda indywidualna na czas, 1975 – jazda parami (z Marianem Majkowskim) 1976 – wyścig indywidualny ze startu wspólnego), a dwukrotnie zdobywał na szosie brązowy medal (1971 – jazda indywidualna na czas, 1972 – jazda parami (z W. Kowalskim)).

Trzykrotnie startował w Wyścigu Pokoju, zajmując miejsca 10 (1973), 55 (1975), 8 (1976). W 1974 wygrał jeden z etapów Tour de Pologne. W 1975 zwyciężył w wyścigu dookoła Szkocji, a w 1976 w wyścigu dookoła Nadrenii

Po zakończeniu kariery sportowej prowadził własną firmę. W 1995 został dyrektorem Wyścigu Solidarności i Olimpijczyków. Funkcję pełnił do 2000. W latach 2000–2001 był prezesem Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu. Od 19 marca 2001 do 22 października 2001 podsekretarz stanu w Ministerstwo Edukacji Narodowej^[1]. W wyborach parlamentarnych w 2001 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Bloku Senat 2001, a w wyborach samorządowych w 2006 do sejmiku województwa łódzkiego z listy Chrześcijańskiego Ruchu Samorządowego. Pracował w łódzkim Urzędzie Miasta.

30 sierpnia 1999 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2]. W 2022 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[3][4].

• Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl. pkol.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-03)]. (pol.).
• Bogdan Tuszyński, Złota księga kolarstwa polskiego, wyd. Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", Warszawa 1995,
• Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010 wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d i m. w.

• Profil na cyclingarchives.com (ang.)
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-21)]. (ang.).