Mikołaj Sukniewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mikołaj Sukniewicz

„Kola”, „Gajowy”, „Odyniec”

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	26 października 1898 Łuniniec
Data i miejsce śmierci	15 listopada 1979 Bielawa
Przebieg służby
Lata służby	od 1915
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	7 Pułk Piechoty Legionów 7 Pułk Piechoty Legionów AK „Garłuch”
Stanowiska	dowódca kompanii strzeleckiej dowódca batalionu piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Mikołaj Sukniewicz, ps. „Kola”, „Gajowy”, „Odyniec” (ur. 26 października 1898 w Łunińcu na Polesiu, zm. 15 listopada 1979 w Bielawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Był synem Wincentego i Marii z Eysmont-Jasiemczyków. Ukończył gimnazjum klasyczne w Petersburgu.

W 1915 wcielony został do Armii Imperium Rosyjskiego i skierowany do Szkoły Oficerskiej w Orenburgu. Po ukończeniu szkoły oficerskiej pełnił służbę w 3, 164, 94, 80, 57 pułku piechoty, a później w Wojsku Dońskim. Był ranny na froncie. W grudniu 1918 przydzielony został do 14 pułku strzelców 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Żeligowskiego. W tymże pułku służył do czasu przeniesienia do 3 Dywizji Piechoty Legionów.

Od czerwca 1919 do maja 1920, w stopniu podporucznika, dowodził 6 kompanią 7 pułku piechoty Legionów. Walczył na wojnie z bolszewikami, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. Ranny, dostał się do niewoli bolszewickiej. Z niewoli powrócił w sierpniu 1921, w ramach wymiany jeńców. Do października 1924 ponownie pełnił służbę w 7 ppLeg Z dniem 5 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do 4 batalionu granicznego w Dederkałach. W 1928 pełnił w tym oddziale służbę na stanowisku oficera materiałowego. Następnie pełnił służbę na stanowisku oficera informacyjnego 11 batalionu granicznego w Ostrogu nad Horyniem. Odznaczony w tym czasie Krzyżem Walecznym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Od marca 1931 do maja 1933 w 22 pułku piechoty w Siedlcach, a następnie (od 1933) ponownie w 7 ppLeg w Chełmie Lubelskim na stanowisku dowódcy kompanii. Przed wybuchem wojny był dowódcą kompanii gospodarczej i jednocześnie oficerem taborowym w 7 ppLeg. Podczas mobilizacji otrzymał przydział na dowódcę 22 Grupy Marszowej Służb, formowanej od 31 sierpnia 1939 przez Kadrę 2 Dywizjonu Taborów w Tomaszowie Lubelskim. Po zmobilizowaniu, Grupa pozostawała na miejscu. Dopiero 12 września 1939 została skierowana do Zamościa, a następnie, maszerując przez Lublin i Kowel, dotarła 17 września 1939 do Łucka. Po otrzymaniu informacji o agresji radzieckiej, skierowała się do Horochowa, w którego rejonie stoczyła potyczkę z bandami ukraińskimi i została rozbita. Resztki zostały zagarnięte przez Rosjan 19 września 1939 w Horochowie. Kapitan, będąc lekko ranny, dostał się do niewoli radzieckiej. Trafił do obozu przejściowego w Szepietówce, skąd zbiegł do Generalnego Gubernatorstwa.

Tam rozpoczął działalność w ZWZ-AK, początkowo w charakterze komendanta powiatu Hrubieszów. W styczniu 1941 objął zastępstwo dowódcy 7 pułku piechoty Legionów AK „Garłuch” oraz dowództwo I baonu (pseudonim „Kola” i „Gajowy” na użytek wewnętrzny i „Odyniec” w ewidencji Okręgu AK). Awansowany do stopnia majora rozkazem Komendanta Sił Zbrojnych w Kraju z dnia 11 listopada 1943 roku. Funkcję zastępcy dowódcy pełnił do końca 1944 roku, także podczas powstania warszawskiego. W grudniu 1944 aresztowany i torturowany przez Gestapo (wobec wycofywania się oddziałów niemieckich – wykupiony staraniem dowództwa pułku). W styczniu 1945 roku aresztowany w pociągu z Podkowy Leśnej do Częstochowy (podczas przewożenia radiostacji) i osadzony w obozie w Lichterfelde-Süd w Niemczech (od stycznia do końca kwietnia 1945). Po wojnie był pracownikiem umysłowym w różnych zakładach pracy w Bielawie i Jodłowniku.

Ożeniony z Marią Nadzieją z Jodko-Wojtkiewiczów, był ojcem Natalii (ur. 1924).

• podporucznik – 22 czerwca 1922.
• kapitan – 19 marca 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 243. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Srebrny Krzyż Zasługi (5 kwietnia 1928)^[1]
• Krzyż Armii Krajowej

• Jeńcy polscy w niewoli sowieckiej (1919–1922)
• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich

• Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie 1986, s. 302.
• J. Kreusch, A.K. Kunert, P. Rozwadowski, Wielka ilustrowana encyklopedia Powstania Warszawskiego, t. 5, ARS Print 1997 (biogram został podany błędnie).
• J. Kulesza, „Garłuch” 7 Pułk Piechoty AK, Warszawa 2004.
• M. B. Michalik, E. Duraczyński, Kronika powstań polskich 1794–1944, Kronika 1994, Oddziały Powstania Warszawskiego, Warszawa 1988.
• Roczniki Oficerskie z 1923, 1924, 1928 i 1932 roku, Ministerstwo Spraw Wojskowych.
• R. Rybka, K. Stepan, Rocznik Oficerski 1939, 2006.
• J.K. Wroniszewski, Ochota 1939–1945, MON 1976, s. 243, 311.
• J.K. Wroniszewski, Ochota 1944, Warszawa 1970.
• J. K. Wroniszewski, Ochota Okęcie. Warszawskie Termopile 1944. Przewodnik pamięci po miejscach walk i pamięci z lat 1939–1944, Warszawa 2002, s. 48–49.
• Mikołaj Sukniewicz – notatki.
• Teczka akt personalnych Mikołaja Sukniewicza, Centralne Archiwum Wojskowe.