Miloš Weingart – Wikipedia, wolna encyklopedia

Miloš Weingart
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1890
Praga

Data i miejsce śmierci

12 grudnia 1939
Praga

Zawód, zajęcie

językoznawca, slawista

Narodowość

czeska

Miloš Weingart (ur. 21 listopada 1890 w Pradze, zm. 12 grudnia 1939 tamże[1]) – czeski językoznawca, slawista. Zajmował się językiem i piśmiennictwem staro-cerkiewno-słowiańskim, bizantyjsko-słowiańskimi związkami kulturowymi oraz dziejami i strukturą filologii słowiańskiej[2].

W 1913 r. ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Karola w Pradze. W 1927 r. został zatrudniony na tejże uczelni. W okresie 1921–1927 pracował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Komeńskiego w Bratysławie. W 1919 r. został docentem, a w 1921 r. uzyskał profesurę[1].

Wybrana twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Ke dnešnímu stavu bádání o staroslověnštině (1912)
  • Šafaríkovy práce jazykozpytné (1913)
  • Vývoj českého jazyka (1918)
  • Přehled literatury bulharské (1919)
  • O poměru československém (1921)
  • O podstatě slovanské filologie (1924)
  • Slovanská vzájemnost (1926)
  • O slovníku jazyka staroslovenského (1928)
  • Pojem cirkevnej slovančiny (1930)
  • První česko-církevne-slovanská legenda o sv. Václavu (1934)
  • Rukověť jazyka staroslovanského I.,II. (1937)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 487, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
  2. Viliam Csáder: Weingart Miloš. Uniwersytet Komeńskiego w Bratysławie. [dostęp 2019-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-07)]. (słow.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]