Ministerstwo Transportu (Polska) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ministerstwo Transportu
Ilustracja
Kompleks ministerstwa od strony ul. Chałubińskiego
Państwo

 Polska

Data utworzenia

5 maja 2006

Data likwidacji

16 listopada 2007

Minister

Jerzy Polaczek

Sekretarz stanu

Bogusław Kowalski

Adres
ul. Chałubińskiego 4/6
00-928 Warszawa
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ministerstwo Transportu”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ministerstwo Transportu”
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ministerstwo Transportu”
Ziemia52°13′25,741″N 21°00′18,389″E/52,223817 21,005108
Strona internetowa
Wejście główne

Ministerstwo Transportu (MT) – polskie ministerstwo istniejące od 5 maja 2006 do 16 listopada 2007.

Powstanie i likwidacja

[edytuj | edytuj kod]

Ministerstwo zostało utworzone rozporządzeniem Rady Ministrów z 5 maja 2006 w wyniku rekonstrukcji rządu Kazimierza Marcinkiewicza. Przejęło część uprawnień dotyczących transportu z podzielonego Ministerstwa Transportu i Budownictwa.

16 listopada 2007 Rada Ministrów zlikwidowała Ministerstwo Transportu. Zakres jego kompetencji włączono do nowo powołanego Ministerstwa Infrastruktury.

Kompetencje Ministra Transportu

[edytuj | edytuj kod]

Właściwością Ministra Transportu było kierowanie działem administracji rządowej „transport”, obejmującym sprawy:

  • funkcjonowania oraz rozwoju transportu, w szczególności budowy, modernizacji, utrzymania i ochrony dróg publicznych, w tym autostrad, oraz kolei, lotnisk i portów lotniczych,
  • ruchu drogowego i lotniczego,
  • żeglugi śródlądowej,
  • przewozu osób i rzeczy środkami transportu,
  • transportu zbiorowego w miastach.

Ponadto minister sprawował nadzór nad Agencją Budowy i Eksploatacji Autostrad oraz Głównym Inspektorem Kolejnictwa. Podlegał mu Generalny Dyrektor Dróg Publicznych oraz organy nadzoru nad lotnictwem cywilnym. Był również władzą żeglugową w rozumieniu odrębnych przepisów[1].

Ministrowie Transportu

[edytuj | edytuj kod]

Ostatnie kierownictwo ministerstwa

[edytuj | edytuj kod]

Ostatni podział organizacyjny

[edytuj | edytuj kod]
  • Departament Budżetu i Finansowania
  • Departament Dróg i Transportu Drogowego
  • Departament Inwestycji i Analiz Ekonomicznych
  • Departament Kolei i Transportu Kolejowego
  • Departament Kontroli, Skarg i Wniosków
  • Departament Planowania Strategicznego i Polityki Transportowej
  • Departament Funduszy Strukturalnych
  • Departament Funduszu Spójności
  • Departament Poczty
  • Departament Prawny
  • Departament Rządowego Programu Budowy Dróg i Autostrad
  • Departament Spraw Obronnych
  • Departament Telekomunikacji
  • Departament Transportu Lotniczego
  • Departament Współpracy z Zagranicą i Organizacji Międzynarodowych
  • Sekretariat Ministra
  • Gabinet Polityczny Ministra
  • Biuro Audytu Wewnętrznego
  • Biuro Administracyjne
  • Biuro Dyrektora Generalnego
  • Biuro Informacji i Promocji
  • Biuro Ochrony Informacji Niejawnych
  • Państwowa Komisja Badania Wypadków Lotniczych
  • Sekretariat Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

Podległe agencje

[edytuj | edytuj kod]

Siedziba

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1918–1931 siedzibą resortu komunikacji był wybudowany w 1827 budynek mieszczący się na rogu ul. Nowy Świat 14 i al. 3 Maja (obecnie Al. Jerozolimskie), w którym wcześniej – po powstaniu listopadowym – zlokalizowana była Izba Obrachunkowa, a następnie w okresie I wojny światowej (1915-1918) niemiecka Kolej Przewozów Wojskowych, Dyrekcja Generalna Warszawa (Militäreisenbahn – Generaldirektion Warschau). Jeszcze wcześniej pałac Szczęsnego Potockiego (od XVIII w.)[4].

W latach 1947–1951 w tym miejscu powstała siedziba KC PZPR, nazywana też Domem Partii lub Białym Domem, obecnie Centrum Bankowo-Finansowe. W 1932 resort komunikacji przeniesiono się do wybudowanego w latach 1929–1931 dla Ministerstwa Robót Publicznych gmachu według projektu Rudolfa Świerczyńskiego przy ul. Chałubińskiego 4-6, w którym resort zmieniając niejednokrotnie swoją nazwę i kompetencje mieści się z przerwą na okres II wojny światowej (1939-1945), do dnia dzisiejszego. W latach 1948–1950 kompleks gmachów znacznie rozbudowano według projektu Bohdana Pniewskiego. Część wysokościową można uznać za pierwszy wieżowiec wybudowany w Warszawie, jak i prawdopodobnie w całym kraju po II wojnie światowej. W latach 1945–2000 z tego budynku zarządzano Polskimi Kolejami Państwowymi. Obecnie mieści się tu również Urząd Transportu Kolejowego i Główna Biblioteka Komunikacyjna w Warszawie.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Art. 27 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej.
  2. Art. 36 Ustawy o Radzie Ministrów z 8 sierpnia 1996.
  3. Powołany postanowieniem prezydenta 8 września 2007, urząd objął po złożeniu przysięgi wobec prezydenta 12 września 2007.
  4. Stanisław Szenic: Najstarszy szlak Warszawy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1955, s. 278.