Misa martwicowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Misa martwicowa – jedna z form nacieku występująca w krasowych jaskiniach wapiennych. Tworzy się na dnie jaskini ze skrystalizowanego węglanu wapnia i ma kształt niecki czy misy. Jest efektem trwającego setki lat cyklu odparowywania i wypełniania się niewielkich jeziorek jaskiniowych. W wyniku odparowywania wody powstaje nasycony roztwór węglanu wapnia, podczas dalszego odparowywania nadmiar węglanu, który nie może już rozpuścić się w wodzie, wykrystalizowuje. Pierwszym etapem powstawania misy martwicowej jest tworzenie się na jej powierzchni „kożuszka”^[1]. Na ściankach misy martwicowej można zaobserwować koncentryczne kręgi, które są śladami zmian poziomu wody^[2].

Misy martwicowe tworzą często całe systemy, ułożone kaskadowo i pooddzielane od siebie groblami martwicowymi. Największe misy martwicowe w Polsce można oglądać w udostępnionej do zwiedzania Jaskini Niedźwiedziej w Kletnie^[2].

Inne formy nacieków:

• stalaktyt
• stalagmit
• stalagnat
• draperia naciekowa