Monaster św. Aleksandra Newskiego w Suzdalu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Monaster św. Aleksandra Newskiego

Александровский монастырь

nr rej. 3310122000
Państwo	Rosja
Obwód	włodzimierski
Miejscowość	Suzdal
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Rodzaj klasztoru	męski
Eparchia	włodzimierska
Ihumen	Abel (Urgałkin)[1]
Klauzura	nie
Obiekty sakralne
Cerkiew	Wniebowstąpienia Pańskiego
Fundator	Aleksander Newski – przypuszczalny
Styl	włodzimiersko-suzdalski
Data budowy	XVII w.
Data zamknięcia	po 1917
Data reaktywacji	2005
Położenie na mapie Rosji Suzdal, monaster św. Aleksandra Newskiego
Położenie na mapie obwodu włodzimierskiego Suzdal, monaster św. Aleksandra Newskiego
56°25′38″N 40°26′25″E/56,427222 40,440278
Multimedia w Wikimedia Commons

Monaster św. Aleksandra Newskiego – pierwotnie żeński, po reaktywacji męski klasztor prawosławny w Suzdalu, należący do eparchii włodzimierskiej.

Według podania pierwsza wspólnota monastyczna w miejscu dzisiejszego klasztoru św. Aleksandra została założona w 1240 przez Aleksandra Newskiego, który ufundował na potrzeby wspólnoty drewnianą cerkiew^[2]. W kolejnych stuleciach monaster otrzymywał nadania ziemskie od kolejnych książąt moskiewskich, a jego pozycja wzrosła na tyle, że zaczął być określany jako Wielka Ławra^[2]. Zabudowania klasztorne z tego okresu nie przetrwały – śladem po nich są jedynie dwie płyty nagrobne z 1362 i 1393, znajdujące się pierwotnie w miejscach pochówku księżniczek suzdalskich Marii i Agripiny^[2].

W 1650 na polecenie biskupa suzdalskiego Serapiona dokonano rozbiórki starszych zabudowań monasterskich i zastąpiono je całkowicie nową architekturą. Na budowę głównej cerkwi, powstałej w 1695 świątyni pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego, środki przekazała Natalia Naryszkina^[2]. Nowy zespół zabudowań monasterskich został wzniesiony w stylu typowym dla siedemnastowiecznej architektury ziemi włodzimierskiej i suzdalskiej. Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego jest zwieńczona pięcioma cebulastymi kopułami, z absydą, dekorowana zewnętrznie starannie rzeźbionymi fryzami i obramowaniami okien, bez dekoracji malarskiej na zewnątrz^[2]. Dzwonnica cerkwi nie tworzy z nią jednej bryły, lecz jest usytuowana w sąsiedztwie świątyni^[2]. Jest to jedyna taka budowla w Suzdalu, która nie posiada dekoracji zewnętrznej^[3].

W XVIII w. całość zabudowań klasztornych została otoczona niskim murem z cegły, w którym dla celów dekoracyjnych umieszczono baszty naśladujące ruską architekturę obronną. W murze znajdowała się również ozdobna brama wjazdowa – obiekt ten razem z fragmentem przyległego muru jest jedynym jego zachowanym elementem^[2].

Od 2005 monaster jest ponownie czynny^[4].