Nabuchodonozor IV – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nabuchodonozor IV, Nabu-kudurri-usur IV (akad. Nabu-kudurrī-uṣur, tłum. "boże Nabu strzeż mego najstarszego syna"^[1], właśc. Araka, syn Haldity, zm. 27 listopada 521 p.n.e. w Babilonie) – Urartyjczyk obwołany królem Babilonii 25 sierpnia 521 p.n.e., za panowania władcy perskiego Dariusza Wielkiego, podający się za syna ostatniego władcy Babilonii sprzed podboju perskiego, Nabonida.

Korzystając z walk na terenie dzisiejszego Iranu, gdzie Dariusz, który niedawno wstąpił na tron, umacniał swoje panowanie, Babilończycy podnieśli bunt w połowie 521 p.n.e. i wynieśli na tron Nabuchodonozora IV. Powstanie zostało szybko stłumione przez dowódcę perskiego Windafarnę. Araka wraz ze swymi zwolennikami zostali nabici na pale.

Przypisy

↑ hasło kudurru (III), "Akkadisches Handwörterbuch" (AHw), tom I/2, Wiesbaden 1962, s. 500; hasło kudurru (C), "Chicago Assyrian Dictionary" (CAD), tom K, The Oriental Institute, Chicago 1971, s. 497.

Bibliografia

Olmstead Albert Ten Eyck, Dzieje imperium perskiego, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974.

[1] sło kudurru (III), "Akkadisches Handwörterbuch" (AHw), tom I/2, Wiesbaden 1962, s. 500; hasło kudurru (C), "Chicago Assyrian Dictionary" (CAD), tom K, The Oriental Institute, Chicago 1971, s. 497.

[1]