Naczelny dowódca sił zbrojnych – Wikipedia, wolna encyklopedia

Naczelny dowódca sił zbrojnych (zwany także naczelnym wodzem) − najwyższa funkcja wojskowa w siłach zbrojnych większości państw świata.

Naczelny dowódca jest zwykle powoływany przez głowę państwa lub rząd do dowodzenia całością sił zbrojnych danego państwa w czasie wojny. W państwach o ustroju monarchicznym oraz w niektórych republikach (np. w Stanach Zjednoczonych), naczelnym dowódcą jest głowa państwa i nosi ona ten tytuł zarówno podczas pokoju, jak i wojny. W pozostałych państwach głowa państwa jest politycznym zwierzchnikiem sił zbrojnych, w przeciwieństwie do naczelnego dowódcy, który jest zawodowym żołnierzem i pełni tę funkcję wyłącznie w okresie stanu wojny.

• Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych (Polska)

• Tomasz Kośmider: Naczelny dowódca (wódz) – wnioski z przeszłości. W: Tomasz Kośmider (red.): Naczelny dowódca sił zbrojnych w systemie obronnym państwa polskiego. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-329-2.