Napięcie międzyfazowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Napięcie międzyfazowe (potocznie: napięcie przewodowe^[1][2], międzyprzewodowe^[3] lub liniowe^[1] od ang. line-to-line voltage) – wartość skuteczna napięcia elektrycznego pomiędzy dwiema wybranymi fazami, przewodami fazowymi^[1][4]. Napięcie to jest charakterystyczne dla gałęzi odbiorników połączonych w trójkąt. Wynika to z tego, że w tym połączeniu nie ma punktu neutralnego^[1].

W przypadku idealnym (napięcia sinusoidalnie przemienne, symetria trzech faz) wartość ta jest ${\displaystyle {\sqrt {3}}}$ razy większa od wartości napięcia fazowego^[4].

Według obowiązującej normy PN-IEC 60038(inne języki):1999 (Napięcia znormalizowane IEC) w Polsce wartość skuteczna napięcia sieciowego międzyfazowego w sieciach niskiego napięcia (nn), przy częstotliwości sieci 50 Hz, wynosi 400 V ±10% (jednocześnie chwilowa wartość szczytowa napięcia międzyfazowego wynosi ${\displaystyle {\sqrt {2}}}$ wartości skutecznej, czyli 563 V, a w praktyce może to być nawet jeszcze więcej, np. gdy w danej chwili występują różnego znaku odchylenia ±10% poszczególnych faz).

• Napięcie fazowe