Nazwa generalna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nazwa generalna – nazwa, która w przeciwieństwie do nazwy indywidualnej, może stanowić nie tylko podmiot, ale także orzecznik w zdaniu podmiotowo-orzecznikowym.

Nazwy generalne mogą być:

• ogólne, jeśli mają więcej, niż jeden desygnat – np. „autor eposu rzymskiego”, „człowiek”, „gwiazda”,
• jednostkowe, jeśli mają jeden desygnat – np. „autor Eneidy”, „pierwszy król Polski z dynastii Piastów”, „matka Jana Pawła II”,
• puste, jeśli nie mają desygnatów – do nich zaliczają się wszystkie nieposiadające znaczenia neologizmy. Nazwę pustą może ograniczać czas – np. w XXI wieku nazwa „rycerz” jest pusta, lecz w XIII wieku nią nie była.

Nazwami generalnymi jednostkowymi są deskrypcje.

• Jacek Jadacki, „Spór o granice języka”, Warszawa 2002
• Zygmunt Ziembiński, „Logika praktyczna”, Warszawa 2006. ISBN 978-83-01-11902-7