Nerw pachowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nerw pachowy (łac. nervus axillaris) – w anatomii człowieka nerw kończyny górnej pochodzący z pęczka tylnego części podobojczykowej splotu ramiennego^[1].

Nerw ten opuszcza jamę pachową przez otwór pachowy boczny (otwór czworoboczny) i pojawia się w okolicy tylnej poniżej mięśnia naramiennego^[1].

Gałęziami mięśniowymi unerwia mięsień naramienny i mięsień obły mniejszy^[1], może też unerwiać głowę długą mięśnia trójgłowego ramienia^[2]. Gałęzie stawowe nerwu pachowego unerwiają staw ramienny, a gałąź międzyguzkowa – okostną górnego odcinka kości ramiennej. Nerw pachowy oddaje także gałąź skórną – nerw skórny boczny ramienia, unerwiający skórę barku i powierzchni tylnej ramienia w górnym odcinku^[1].

Jeżeli dojdzie do uszkodzenia nerwu, upośledzone jest odwodzenie ramienia^[1].