Niż (geografia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niż – nizina obejmująca duże obszary^[1], termin stosowany także dla rodzaju wielkiej jednostki podziału fizycznogeograficznego na szczeblu megaregionu bądź prowincji.

Niż, jak każda nizina, charakteryzuje wyniesienie do kilkuset metrów nad poziom morza (konkretna wysokość jest w nauce sporna, zazwyczaj przyjmuje się 200–300 m n.p.m.) oraz rzeźba terenu – głównie akumulacyjna (fluwialna, glacjalna, czasem eoliczna), niekiedy mająca charakter wynurzonego dna morskiego.

Mniejszą jednostką niżu, na szczeblu podprowincji lub makroregion są niziny, równiny, czasem wyżyny, wysoczyzny i inne.

W Europie do niży zalicza się Niż Środkowoeuropejski i Niż Wschodnioeuropejski (Nizinę Wschodnioeuropejską), a w jego obrębie Niż Wschodniobałtycko-Białoruski, w Azji m.in. Nizinę Zachodniosyberyjską.

Analogiczna nazwa "wyż" w odniesieniu do wielkich obszarów wyżynnych wyszła z użycia.

• Jerzy Kondracki Podstawy regionalizacji fizycznogeograficznej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1969