Nicolas Grenon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nicolas Grenon (ur. około 1380, zm. 1456 w Cambrai^[1]) – francuski kompozytor.

Prawdopodobnie kształcił się w Paryżu^[1]. W 1399 roku był klerykiem przy katedrze Notre-Dame, pełnił też funkcję kanonika przy kościele Saint-Sépulcre^[1][2]. W 1401 roku został subdiakonem, a później diakonem^[1][2]. W latach 1403–1408 kierował chórem chłopięcym przy katedrze w Laon, następnie w latach 1408–1409 był śpiewakiem i nauczycielem gramatyki przy katedrze w Cambrai^[1][2]. Od 1412 do 1419 roku pozostawał w służbie księcia burgundzkiego Jana bez Trwogi^[2]. Po śmierci księcia wrócił do Cambrai, gdzie w 1421 roku otrzymał stanowisko maître de musique w katedrze^[1]. W latach 1425–1427 przebywał w Rzymie, gdzie był kierownikiem chóru chłopięcego kapeli papieskiej Marcina V^[1][2][3]. W 1437 roku przebywał w Brugii, w 1440 roku wrócił do Cambrai, gdzie mieszkał do śmierci^[1].

Należał, obok Dufaya i Binchoisa, do czołowych twórców szkoły burgundzkiej^[3]. Z jego twórczości zachowało się pięć 3-głosowych pieśni świeckich (3 ronda, 1 ballada i 1 virelai), trzy motety 4-głosowe i jeden motet 3-głosowy oraz niekompletne Et in terra^[1]. Pieśni świeckie reprezentują typ polifonicznej chanson francuskiej, dominującą rolę pełni w nich element brzmieniowy^[1]. Strukturę tonalnobrzmieniową wyznaczają w nich superius i tenor, kontratenor pełni natomiast rolę głosu uzupełniającego^[1]. Motety Grenona stylistycznie zaliczają się do nurtu ars nova, konsekwentnie stosowana jest w nich technika izorytmiczna we wszystkich głosach^[1].

• Nicolas Grenon – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project