Niewolnica miłości (film 1976) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niewolnica miłości (ros. Раба любви) – radziecki melodramat filmowy z 1976 roku w reżyserii Nikity Michałkowa.

Jesień 1918. Większość terenów Rosji zajęta jest przez bolszewików. Jednak nie południe kraju, gdzie wciąż rządzą "biali". Trwają tam zdjęcia do filmu pod tytułem "Niewolnica miłości" z udziałem gwiazdy Olgi Wozniesienskiej. Cała ekipa filmowa, łącznie z Olgą nie jest świadoma (lub nie chce być) sytuacji, jaka panuje w kraju i zajęta jest wyłącznie zdjęciami do filmu. Wyjątkiem jest operator Potocki – rewolucjonista i działacz lokalnego podziemia, który z ukrycia filmuje przestępstwa szefa lokalnej komórki kontrwywiadu – Fiedotowa. W rezultacie działań tych dwóch ludzi Wozniesienska staje się mimowolną ofiarą ich walki. Przyjmuje od Potockiego filmy z nagranymi zbrodniami Fiedotowa oraz uczestniczy w zamachu na niego dokonanym przez członków lokalnej komórki rewolucyjnej. W finałowej scenie ucieczki przed ścigającymi ją żandarmami zostaje wsadzona do tramwaju, który ma jej zapewnić bezpieczny azyl. Jednak jego motorniczy przy pierwszej okazji opuszcza pojazd i informuje napotkanych kozaków o rewolucjonistce w jego pojeździe. Wozniesenska jedzie sama w opuszczonym wagonie, ścigana przez konnych kozaków, przez cały czas nie rozumiejąc swojej sytuacji. Szybko zmniejszający się dystans pomiędzy wagonem a jeźdźcami wskazuje, że los aktorki jest przesądzony.

• Jelena Sołowiej – Olga Wozniesienska
• Rodion Nachapietow – operator Potocki
• Oleg Basiłaszwili – producent Jużakow
• Aleksandr Kalagin – reżyser Kolagin
• Konstantin Grigoriew – kapitan Fiedotow
• Jewgienij Stiebłow – aktor Kanin
• Wiera Kuzniecowa – matka Olgi
• Nikita Michałkow – rewolucjonista Iwan
• Nikołaj Pastuchow – scenarzysta Wieniamin Konstantynowicz
• Gotlib Roninson – księgowy Figiel
• Michaił Czigariow – Walin
• Aleksandr Jakowlew – przywódca rewolucjonistów Sasza
• Wadim Wilski – asystent reżysera
• Witalij Komissarow – asystent operatora
• Inna Ulianowa – aktorka z bukietem
• Aleksandr Adabaszian – reżyser filmu niemego
• Jurij Bohatyrow – aktor Maksakow

i inni.

Niewolnica miłości był drugim po Sam wśród obcych, obcy wśród swoich głośnym filmem Michałkowa, poświęconym wojnie domowej w Rosji. Film spodobał się krytykom, chwalono reżyserię i aktorstwo^[1]. Cieszył się dużą popularnością (w ZSRR obejrzało go ponad 11 mln widzów^[2]), m.in. dzięki wykonawczyni głównej roli żeńskiej (Sołowiej)^[1], dla której film stał się przyczynkiem do udanej kariery aktorskiej zarówno w kraju, jak i za granicą (USA)^[3].

Film był kręcony w oryginalnych plenerach Odessy, a także Moskwy^[4]. Zdjęcia trwały zaledwie kilka miesięcy^[3].

W Polsce film miał swoją premierę jesienią 1976 roku w ramach przeglądu "Dni Filmu Radzieckiego"^[5]. Zyskał pochlebne recenzje krytyków^[6]. Chwalono zwłaszcza kreację Jeleny Sołowiej^[7].

• Zbigniew Klaczyński. Niewolnica miłości. „Film”. Nr 16(168), s. 17, 1976-04-18. Warszawa: RWS "Prasa-Książka-Ruch". 

• Radziecki plakat do filmu
• Niewolnica miłości w bazie IMDb (ang.)
• Niewolnica miłości w bazie Filmweb
• Niewolnica miłości w portalu „Kinopoisk” (ros.)
• Niewolnica miłości w portalu „Kino-Tieatr” (ros.)
• Niewolnica miłości w portalu „Russkino” (ros.)