Nina Andrycz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nina Andrycz

Nina Andrycz
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1912 Brześć Litewski
Data i miejsce śmierci	31 stycznia 2014 Warszawa
Zawód	aktorka
Współmałżonek	Józef Cyrankiewicz (1947−1968; rozwód)
Lata aktywności	1934–2014
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Nina Andrycz

Data urodzenia	11 listopada 1912
Data i miejsce śmierci	31 stycznia 2014 Warszawa
Małżonka premiera Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Okres	od 5 lutego 1947 do 20 listopada 1952
Małżonek	Józef Cyrankiewicz
Poprzednik	Wisła Pankiewicz
Następca	Janina Górzyńska-Bierut
Małżonka premiera Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Okres	od 18 marca 1954 do 1968
Poprzednik	Janina Górzyńska-Bierut
Następca	Krystyna Tempska-Cyrankiewicz
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Nina Andrycz (ur. 11 listopada 1912^[a][7] w Brześciu Litewskim; zm. 31 stycznia 2014 w Warszawie^[8])^[2] – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, recytatorka oraz poetka i pisarka. W latach 1947−1968 małżonka premiera Józefa Cyrankiewicza.

Ze względu na swój dorobek artystyczny czasem nazywana „pierwszą damą polskiego teatru”^[9].

Córka prawnika Eugeniusza Andrycza (1879–1928)^[10] i Marii z domu Borys (1889–1977)^[11][12]. Jej stryjem był dyplomata Czesław Andrycz^[13]. W latach 1917–1927 mieszkała w Kijowie, gdzie jej matka pracowała jako tłumaczka^[14]. Zachęcana przez babkę, która zainteresowała ją aktorstwem, regularnie uczęszczała do teatru i opery^[14]. Studiowała prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie oraz historię, psychologię i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, jednak żadnych z tych kierunków nie ukończyła^[15]. Była absolwentką Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie (1934).

16 listopada 1934 zadebiutowała jako aktorka teatralna występem w Teatrze na Pohulance w Wilnie^[16], z którym była związana do 1935. Następnie została aktorką Teatru Polskiego w Warszawie^[16]. Na czas II wojny światowej zawiesiła karierę aktorską i była kelnerką w kawiarni „Café Bar” w Warszawie^[17]. W 1946 powróciła do Teatru Polskiego^[18], którego aktorką była do 2004^[19].

Była obsadzana w rolach głównych w dramatach klasycznych i romantycznych, m.in.: Solange w Lecie w Nohant (1935), Lukrecji Borgii w Cezarze i człowieku (1937), Szimeny w Cydzie Corneille’a (1948), tytułowej w Marii Stuart (1958) Słowackiego, Elżbiety w Don Carlosie (1960) Schillera, królowej Małgorzaty w Ryszardzie III Shakespeare’a (1993), Starej w Krzesłach Ionesco (1995) czy Klary Zachanassian w Wizycie starszej pani Dürrenmatta (1998). Z uwagi na sposób jej gry, pełen patosu i arystokratycznej maniery, a także urodę i figurę^[9], grała głównie role królowych (Maria Stuart u Słowackiego, Elżbieta w Marii Stuart Schillera, Królowa w Don Carlosie) lub arystokratek i heroin (Szimena w Cydzie, Lady Milford w Intrydze i miłości, Izabela Łęcka w Lalce); zagrała 29 postaci różnych władczyń^[9]. Cieszyła się powszechną popularnością wśród krytyków i widzów, dzięki którym czterokrotnie zwyciężyła w plebiscycie „Expressu Wieczornego” na najpopularniejszą aktorkę^[20].

W 1939 zadebiutowała jako aktorka filmowa rolą niemieckiej agentki w filmie Eugeniusza Bodo Uwaga szpieg, który jednak nie został ukończony^[21]. Rozczarowana warunkami pracy na planie zdjęciowym ograniczyła występowanie w filmach^[21]. Na wielki ekran wróciła w latach 50. rolą Marii Kalergis w filmie historycznym Jana Rybkowskiego Warszawska premiera (1951).

W okresie powojennym była uczennicą polskiego antropozofa i mistyka, Roberta Waltera z Komorowa, pod którego kierunkiem zgłębiała ezoterykę.

Wydała tomiki poezji To teatr (1983), Róża dla nikogo (1989) i Rzeka bez nazwy (1999) oraz kryptobiograficzną powieść My rozdwojeni (1992), w której opisała początki swojej kariery scenicznej^[22]. W 2013 roku wydała książkę autobiograficzną pt. Patrzę i wspominam.

Poświęcono jej film dokumentalny Już nie mogę przestać być damą (1996). 8 marca 2009 wyemitowany został reportaż o artystce w programie TVN Uwaga – Kulisy sławy.

W 1947 wzięła ślub kościelny z Józefem Cyrankiewiczem, ówczesnym premierem PRL, z którym rozwiodła się w 1968^[23]. Była bezdzietna z wyboru^[24][25]. Twierdziła, że jest pozbawiona instynktu macierzyńskiego i nie zgodziła się urodzić dziecka nawet po zapewnieniach swojej matki, że ona wychowa urodzone przez nią dziecko^[26]. Dwukrotnie dokonała aborcji^[27].

Zmarła nad ranem po trzytygodniowym pobycie w szpitalu na warszawskim Powiślu z powodu niewydolności krążeniowo-oddechowej w piątek 31 stycznia 2014 roku w wieku 101 lat. Pogrzeb Niny Andrycz odbył się 10 lutego 2014 na Starych Powązkach (kwatera 14-1-3)^[28]. W ostatniej drodze aktorki uczestniczyli m.in. prezes Związku Artystów Scen Polskich Olgierd Łukaszewicz, dyrektor Teatru Polskiego w Warszawie Andrzej Seweryn, Ignacy Gogolewski oraz Janusz Józefowicz, a w imieniu ministra kultury i dziedzictwa narodowego Bogdana Zdrojewskiego odczytano list kondolencyjny^[29]. Pogrzeb miał charakter katolicki zgodnie z życzeniem aktorki^[30][31]. W testamencie aktorka zapisała w spadku swoje pieniądze dla fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. WOŚP za te pieniądze kupiła wysokiej klasy densytometr, urządzenie do mierzenia gęstości kości^[32].

• 1934 Nigdy nie można przewidzieć jako Gloria
• 1934 Hamlet jako Ofelia
• 1935 O Zmartwychwstaniu jako Maria Magdalena
• 1935 Ptak jako burmistrzanka
• 1935 Król Lear jako Regana
• 1935 Kordian jako strach / Wioletta
• 1936 Niedobra miłość jako Mania
• 1936 Tessa jako Antonina Sanger
• 1936 Lato w Nohant jako Solange
• 1937 Cezar i człowiek jako Lukrecja Borgia
• 1937 Szczygli zaułek jako Blanka
• 1938 Noc listopadowa jako Joanna
• 1938 Maskarada jako Aleksandrine
• 1939 Koleżanki jako Hela

• 1946 Papuga jako Marta (reżyseria Juliusz Osterwa)
• 1946 Szkoła obmowy jako Dorymena (reż. Karol Frycz)
• 1947 Oresteja jako Kasandra (reż. Arnold Szyfman)
• 1948, wznowienie 1954 Cyd jako Szimena (reż. Edmund Wierciński)
• 1948 Zakon krzyżowy jako Ryngałła (reż. Janusz Warnecki)
• 1949 Wieczór Puszkinowski (reż. J. Warnecki)
• 1949 Ostatnie dni jako Natalia (reż. Józef Wyszomirski)
• 1950 Tai Yang budzi się jako Tai Yang (reż. zespołowa)
• 1951 Intryga i miłość jako lady Milford (reż. Aleksander Bardini)
• 1952 Lalka jako Izabela Łęcka (reż. Bronisław Dąbrowski)
• 1955 Miesiąc na wsi jako Natalia Pietrowna (reż. Władysław Krzemiński)
• 1955 Intryga i miłość jako lady Milford (reż. Aleksandrowicz Gąssowski) – gościnnie w Teatrze Polskim w Poznaniu
• 1956 Cyd jako Szimena (reż. Ryszard Sobolewski) – gościnnie w Teatrze Polskim w Poznaniu
• 1956 Święta Joanna jako Joanna (reż. Bohdan Korzeniewski)
• 1958 Maria Stuart jako Maria Stuart (reż. Roman Zawistowski)
• 1960 Don Carlos jako Elżbieta Valois (reż. Władysław Hańcza)
• 1961 Pożądanie w cieniu wiązów jako Abbie Putnam (reż. R. Zawistowski)
• 1962 Mariana Pineda jako Mariana Pineda (reż. W. Hańcza)
• 1963 Borys Godunow jako Maryna (reż. Henryk Szletyński)
• 1963 Kleopatra jako Kleopatra (reż. Roman Niewiarowicz)
• 1964 Makbet jako lady Makbet (reż. Otto Axer)
• 1964 Pies ogrodnika jako Diana de Belfior (reż. R. Niewiarowicz)
• 1965 Balladyna jako Balladyna (reż. W. Krzemiński)
• 1967 Nawrócenie kapitana Brassbound jako lady Cecylia Waynflete (reż. Andrzej Szafiański)
• 1968 Wariacje na temat jako Rose (reż. Jan Kulczyński)
• 1969 Intryga i miłość jako lady Milford (reż. Wanda Laskowska)
• 1971 Rzymska wiosna jako Małgorzata Fuller (reż. Jerzy Rakowiecki)
• 1973 Gwiazda jako Gwiazda (reż. Helmut Kajzar) – gościnnie w Teatrze Stara Prochownia w Warszawie
• 1973 Moralność pani Dulskiej jako pani Dulska (reż. Krystyna Meissner)
• 1976 Maria Stuart jako Elżbieta, królowa Anglii (reż. August Kowalczyk)
• 1979 Profesja pani Warren jako pani Warren (reż. K. Meissner)
• 1980 N. Andrycz przedstawia siebie... (widowisko poetyckie) – w Teatrze Stara Prochownia w Warszawie
• 1981 Karnawał jako Małgorzata (reż. Józef Para)
• 1983 Maestro jako Ksena (reż. Kazimierz Dejmek)
• 1985 Biesiada u hrabiny Kotłubaj jako hrabina Maria Kotłubaj (reż. Romuald Szejd) – w Teatrze „Scena Prezentacje” w Warszawie
• 1986 Baba-Dziwo jako Valida Vrana (reż. Mariusz Dmochowski)
• 1988 Lokaj jako Starościna (reż. Andrzej Łapicki)
• 1990 Tango jako Eugenia (reż. K. Dejmek)
• 1993 Ryszard III jako Małgorzata (reż. Maciej Prus)
• 1994 Popołudnie kochanków jako Katarzyna II (reż. Jan Bratkowski)
• 1995 Krzesła jako Ona (Stara; reż. M. Prus)
• 1997 Cocktail Party Julia (Pani Shuttlethwaite; reż. M. Prus)
• 1998 Wizyta starszej pani jako Klara Zachanassian (reż. Zdzisław Wardejn)
• 2000 Lustro jako aktorka (reż. Tomasz Zygadło)
• 2001 Królowa i Szekspir jako Elżbieta I, królowa Anglii (reż. Marcel Kochańczyk) – w Teatrze na Woli im. Łomnickiego w Warszawie
• 2011 Polita jako Sarah Bernhardt (reż. Janusz Józefowicz) – Teatr Studio Buffo Warszawa
• 2012 Mecz małżeński jako Marlene – Rosyjski Teatr Dramatyczny Litwy mieszczący się w dawnej siedzibie Teatru na Pohulance Wilno
• 2013 Włamywacz z lepszego towarzystwa jako Amantka – Rosyjski Teatr Dramatyczny Litwy mieszczący się w dawnej siedzibie Teatru na Pohulance Wilno

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1959)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (3 listopada 1995)^[33]
• Order Sztandaru Pracy II klasy (22 lipca 1949)^[34]
• Złoty Krzyż Zasługi (13 listopada 1953)^[35]
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1985)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[36]
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (28 kwietnia 2008)^[37]
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony dla Kultury Narodowej” (1988)
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”

• Nagroda FSRiR w Katowicach (1949)
• Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za rolę Larysy w przedstawieniu Bez posagu w Teatrze Telewizji oraz inne kreacje aktorskie w Teatrze TV i w Teatrze Polskiego Radia (1963)
• Srebrna Maska (nagroda w plebiscycie czytelników „Expressu Wieczornego” – trzykrotnie (1967, 1968, 1970)
• Zasłużona dla Teatru Polskiego w Warszawie (1976)
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za wybitne osiągnięcia aktorskie (1977)
• Nagroda specjalna „Gazety Wyborczej” na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za rolę Małgorzaty w przedstawieniu Ryszard III Williama Shakespeare’a w Teatrze Polskim w Warszawie (1994)
• Nagroda publiczności na 35. Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych (1996)
• Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy (2002)^[3]
• Nagroda Literackiej Premiery Miesiąca (grudzień) za książkę Bez początku, bez końca (2003)
• Nagroda im. Ireny Solskiej (2012)

• Nina Andrycz, [w:] WitoldW. Filler WitoldW., LechL. Piotrowski LechL., Poczet aktorów polskich. Od Solskiego do Lindy, Warszawa: „Philip Wilson”, 1998, s. 8–11, ISBN 83-87571-54-7, OCLC 189426351 .
• IwonaI. Kienzler IwonaI., Uwodzicielki, skandalistki i seksbomby PRL, Bellona SA, 2015, ISBN 978-83-11-13845-2 .

• Nina Andrycz w bazie IMDb (ang.)
• Nina Andrycz w bazie Filmweb
• Nina Andrycz w bazie filmpolski.pl
• Nina Andrycz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2021-04-09] .
• Nina Andrycz na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
• Całe życie w drodze do. Rozmowa, którą przeprowadził z aktorką Remigiusz Grzela
• Kiedy jest się naprawdę gwiazdą, to nie rodzi się dzieci, rodzi się role – wywiad z aktorką
• Nina Andrycz na zdjęciach w bibliotece Polona