Niszczyciele typu Iroquois – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kraj budowy | |
---|---|
Użytkownicy | |
Wejście do służby | 1972 |
Zbudowane okręty | 4 |
Okręty w służbie | 0 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność | 5100 t |
Długość | 129,8 m |
Szerokość | 15,2 m |
Zanurzenie | 4,7 m |
Napęd | siłownia w układzie COGOG z 4 turbinami gazowymi napędzającymi 2 śruby |
Prędkość | 29 węzłów |
Zasięg | 4500 mil morskich |
Załoga | 280 |
Uzbrojenie | 32 pionowe wyrzutnie rakietowe ziemia-powietrze Standard SM-2MR Block IIIA |
Wyposażenie lotnicze | 2 śmigłowce CH-124 Sea King |
Niszczyciele typu Iroquois – typ czterech kanadyjskich niszczycieli, które weszły do służby w Royal Canadian Navy w latach 70. XX wieku. Okręty były pierwotnie zaprojektowane do zwalczania okrętów podwodnych, ale po gruntownej modernizacji w latach 90. przystosowano je do zadań przeciwlotniczych.
Niszczyciele typu Iroquois były pierwszymi dużymi okrętami na Zachodzie napędzanymi wyłącznie turbinami gazowymi[1].
Okręty[2]
[edytuj | edytuj kod]- HMCS „Iroquois” (DDH 280) – wycofany ze służby w 2015 roku
- HMCS „Huron” (DDH 281) – zatopiony podczas ćwiczeń w 2007 roku
- HMCS „Athabaskan” (DDH 282) – wycofany ze służby w 2017 roku
- HMCS „Algonquin” (DDH 283) – wycofany ze służby w 2015 roku
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kolański 2010 ↓, s. 9.
- ↑ Kanada wycofała HMCS Iroquois. Altair Agencja Lotnicza, 2015-05-07. [dostęp 2016-09-17].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Niszczyciele typu Iroquois na stronie Haze Gray
- Niszczyciele Iroquois na stronie Canadian Navy (zarchiwizowane w Web Archive). navy.forces.gc.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-30)].
- Grzegorz Kolański. Niszczyciele śmigłowcowe typu Iroquois. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 5/2010. XV (101), maj 2010. Warszawa: Magnum X. ISSN 1426-629X.