Norowirusy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Norowirus

Mikrografia wirusa Norwalk wykonana elektronowym mikroskopem transmisyjnym.
Systematyka
Rodzina	Kaliciwirusy (Caliciviridae)
Nazwa systematyczna
ang. Norovirus
Cechy wiralne
Skrót	NoV
Kwas nukleinowy	RNA[1]
Liczba nici	jedna[2]
Polaryzacja kwasu nukleinowego	dodatnia[3]
Osłonka	brak[4]
Nagi kwas nukleinowy	zakaźny[5]
Rezerwuar	człowiek
Wywoływane choroby	„Grypa żołądkowa”: zakażenia przewodu pokarmowego[6]

Norowirusy, NoV^[7] – grupa wirusów ssRNA z rodziny kaliciwirusów (Caliciviridae). NoV może być przyczyną wirusowego zakażenia przewodu pokarmowego. W Wielkiej Brytanii stosowane jest określenie winter vomiting disease (zimowa choroba żołądka), ponieważ największa liczba infekcji zdarza się zimą^[8]. Do zakażenia może jednak dojść o dowolnej porze roku^[9][10].

Zakażenia norowirusami są powszechne na całym świecie, dlatego większość ludzi dorosłych posiada przeciwciała przeciw tym wirusom^[11]. W klimacie umiarkowanym obserwuje się wyraźny wzrost zachorowań w okresie zimowym^[12]. Norowirusy mogą być najczęstszymi czynnikami etiologicznymi łagodnych biegunek w społecznościach lokalnych^[13]. Na infekcje podatne są wszystkie grupy wiekowe^[14]. Norowirus jest drugim pod względem częstości występowania czynnikiem etiologicznym wirusowych biegunek u dzieci^[15]. W tej klasyfikacji przodują rotawirusy^[16][17]. U starszych dzieci i dorosłych jest jednak najczęstszym powodem zachorowań^[18]. Norowirusy uznawane są za wiodącą przyczynę epidemii biegunek na świecie^[19]. Na świecie ta grupa wirusów wywołuje ponad 90% epidemii niebakteryjnych chorób z biegunką^[20]. Epidemie występują przez cały rok we wszystkich grupach wiekowych^[21], a ich okoliczności są różnorodne^[22].

W Polsce w 2020 roku odnotowano 1483 przypadki zachorowań, co odpowiada zapadalności na poziomie 3,9 na 100 tys. mieszkańców. Spośród tych przypadków 78% (1163 przypadki) dotyczyło dzieci w grupie wiekowej 0–4 lata^[23].

Norowirusy są pozbawione osłonki lipoproteinowej^[24], dzięki czemu są oporne na rozpuszczalniki lipidowe i łagodne detergenty. Do zwalczenia wirusa może być stosowany nadtlenek wodoru. Funkcję odkażającą spełnia także podchloryn sodu (wymagane stężenie domowego środka dezynfekującego wynosi 5000 ppm)^[25][26]. Wirusom tym szkodzi także wysoka temperatura – przy 60 °C (według innych źródeł 100 °C^[27]) te struktury organiczne ulegają inaktywacji^[28].

• wirus zapalenia wątroby typu A