Nowozelandzki język migowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nowozelandzki język migowy

Obszar	Nowa Zelandia
Liczba mówiących	ok. 20,2 tys.[1]
Status oficjalny
Ethnologue	6b zagrożony↗
Kody języka
ISO 639-3	nzs
IETF	nzs
Glottolog	newz1236
Ethnologue	nzs
WALS	nzs
Występowanie
Miejsca występowania
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Nowozelandzki język migowy lub NZSL (mao. Te Reo Rotarota) – główny język społeczności głuchych w Nowej Zelandii. Stał się jednym z języków urzędowych Nowej Zelandii w kwietniu 2006 r.

Język ten wykazuje wiele podobieństw strukturalnych zarówno do brytyjskiego języka migowego (BSL) jak również australijskiego języka migowego (ASF)^[1]. Podobnie jak inne języki migowe został opracowany przez i dla osób niesłyszących, bez połączenia języka mówionego i pisanego. Dzięki niemu osoba jest w pełni zdolna do wyrażenia czegokolwiek.

Od czasu ustanowienia tego języka jako urzędowego w niektórych uczelniach (m.in. na Uniwersytecie Wiktorii) jest obowiązkowym punktem nauczania.